Poem: Stamatina Vathi
3-11-2016
Γροθιά στο τραπέζι, πόνος στην ψυχή,
παράλογες απαιτήσεις, χωρίς συνοχή.
Μια χώρα στην λαιμητόμο, ελπίδα καμιά,
γενιές θα χαθούνε, θα φύγουν μακριά.
Και μετά;
Επαναστάτες στην γέννα, χαμένοι στην ψυχή,
είχαν αλλάξει σκέψη, είχαν αλλοτριωθεί.
Μια Λασκαρίνα να κλαίει, άδικα να έχει σκοτωθεί,
του Μοριά ένας περήφανος Γέρος να έχει κατακρημνιστεί.
Δάκρυ σωρό, αίμα στεγνό, η πένα του ξένου θα κάνει μεγάλο κακό.
Αίμα να κοχλάζει στο χώμα, να εξεγήρεται, να παρακαλά,
ηφαίστεια θα τρανταχτούν ακόμα, έχουμε να δούμε πολλά.
Η ανθρωπότητα θα δει τον κόσμο, με εντελώς διαφορετική ματιά.
Θέλει προσεκτική αναμονή και καθαρή καρδιά.
Αποφάσεις παίρνονται χωρίς την αποδοχή μας,
θα καούν στην πυρά όμως αυτοί,
χωρίς να το καταλάβουν, θα γευτούν του θανάτου το ξαφνικό φιλί.
Δεν καταλαβαίνουν το κόστος, δεν υπολογίζουν σωστά,
είναι του ουρανού η λαιμητόμος, που την ανηφόρα τραβά.
Θα τιναχτεί το σώμα γιγάντων, θα βγουν πάνω στην γη,
θα αλλάξουν οι ισορροπίες, θα γίνει μαζική αλλαγή.
Μια μικρή κουκκίδα στο χάρτη πρέπει να διασωθεί,
διαφορετικά θα πάμε όλοι μας για παγκόσμια καταστροφή.
Ηγέτες άμυαλοι, χωρίς δημοκρατία, θα χρησιμοποιήσουν όπλα πυρηνικά,
χωρίς λογική, χωρίς αιτία, χτυπήστε το πόδι στην γη βρε παιδιά.
Ψυχές ηρώων να δονούνται, να θέλουν να βγουν πάνω στην γη.
Και του ουρανού οι αγγέλοι,να φωνάζουν πώς αυτό πουθενά δεν οδηγεί.
Περίεργες συγκυρίες, σοφία καμιά,
αυτός που ήταν τελευταίος, πρώτος θα γίνει ξαφνικά.
Και μετά;
Χτυπήστε το πόδι στην γη βρε παιδιά,
φωνάξτε αέρα αλλά με Ειρήνη στην ματιά.
Η ζωή και η Ελπίδα από μια κλωστή αιωρείται ξανά.
Καλύτερα να μείνουμε πένητες μόνοι, να υποστούμε ακόμα και το φόβο της σκλαβιάς,
παρά να δεχτούμε την πένα των ξένων,
με συμβόλαια να αγοράζουν την περηφάνια μας και την λευτεριά.
Το κύτταρο είναι το ίδιο ακόμα και με αυτόν που θέλει να γίνει αφεντικό, αν το καταλάβει θα έχει να κερδίσει πολλά από αυτό.
Ο φανατισμός είναι μεγάλο κακό.
