Poem: Stamatina Vathi
9-11-2016
Ένα λευκό άλογο η σκέψη σου και εγώ αναβάτης του να τρέχω μακριά.
Να σε ονειρεύομαι σε λίμνες πρασινογάλανες,
σε θάλασσες με ελεύθερα πουλιά.
Το χρυσαφί του ήλιου να με αγκαλιάζει,
να με ζεσταίνει συθέμελα, σαν ηλιαχτίδα να με παρομοιάζει.
Μια σειρήνα της μορφής σου, η απόλυτη ζωή σου.
Ανάσα, αναπνοή, λόγος της ύπαρξής μου, ΕΣΥ.
Γαλάζιο και πράσινο στο βλέμμα σου να με ηρεμεί,
με τρυφερότητα να με ποθεί.
Λιμνούλες χρωμάτων από την μορφή σου,
πουλιά του ουρανού από τα λόγια της ψυχής σου.
Και εγώ να παίζω με το ανάλαφρο αεράκι που μου στέλνει τις μυρωδιές της ύπαρξής σου,
της απαραίτητης αναπνοής σου.
Ξέπλεκα τα μαλλιά μου να γίνονται ένα με του ανέμου τις ριπές,
να σε χαϊδεύουν στην φαντασία, να σου αγγίζουν κρυφές χορδές.
Και εγώ να τρέχω απαλά προς τα εσένα,
κατάλευκο άτι, αγνότητα στην καρδιά και στο μάτι.
Να βάλω το χέρι μου στο δικό σου χέρι, ψυχή και σώμα στο δικό σου καρτέρι.
Μάτια κάστανα από της γης την αγκαλιά.
Άνοιξε ο ουρανός, έγινε ένα η θάλασσα με εσένα,
χάδι γλυκό και μεγάλα απωθημένα.
Χείλη κόκκινα στο κατόπι σου να φιλήσεις,
μαύρα μακριά μαλλιά, να χαϊδέψεις, να μυρίσεις.
Κοχύλια και αστερίες στα χέρια μου επάνω,
μια μεγάλη αγκαλιά θα σου γίνω έως το σύμπαν και παραπάνω.
Μια μούσα, μια νύμφη, μια νεράιδα από του μύθου τα βάθη και τα μήκη, μια της ειρήνης δάδα.
Ματιές, κλωστές, ηλιαχτίδες, χρωματιστές ψυχές.
Άσπρο άλογο να τρέχει, να σε ποθεί σε κάθε σκέψη.
Νήματα του ήλιου να πλέκουν τα πουλιά,
να μου κάνουν παρέα, να σου στείλω δυό φιλιά.
Να υφάνουν λόγια, στίχους,
να τα δώσουνε σε εσένα, με μεγάλους της θάλασσας χτύπους.
Να σου πουν πώς σε αγαπάω,πως σε σκέφτομαι,σε πονάω.
Πήγασος η ψυχή μου, με την σκέψη μου σε εσένα η καρδιά και το κορμί μου.
Πίνακας: Petros Lardas