Poem: Stamatina Vathi
20-1-2017
Καθώς το νερό κελλαρύζει στην πηγή,
ψυχή του ανέμου παραπαίει,
σε ένα δάκρυ ενός παιδιού προσκυνεί.
Λέει για ριπές που την πήραν μακριά,
για γυμνά πόδια πάνω σε αγκάθια,
για μωρά σε μια του θανάτου αγκαλιά.
Ψυχές με σύνορα σε ηλεκτροφόρα καλώδια,
για ξύλο και πόλεμο πολύ.
Για πείνα, για δάκρυ με αίμα,
για χαμό, για διωγμένη ζωή.
Λέει για ανθρώπους με χαμόγελο αλλά και πίκρα στην ματιά,
τραγουδάει και για κακούς, για συμφέρον, για μοναξιά.
Αστράφτει το παράπονο,
μιλάει το βλέμμα σε πρόσωπα βουβά.
Πόνος, καταστροφή, θεριά τα ένστικτα τα φονικά.
Τρώνε αχόρταγα ελπίδες και ιδανικά.
Ήλιε μου εσύ που έχεις κρυφτεί;
Κοίτα τι φέρνει ο άνεμος με μια ριπή.
Αχ αγέρα πάνω σε μια κλωστή η λογική,
να είναι ο άνθρωπος κάτι από λίγο θεϊκό
ή για ζώο άγριο να μοιάζει πιο πολύ;
Νερό αφηνιασμένο, ψυχές στον Καιάδα,
αδελφός τον αδελφό να σκοτώνει,
πότε άραγε θα κάνει σε τούτο τον τόπο μια της ζωής αληθινή λιακάδα;
Φυσάει, φυσάει πολύ!
Θύελλα των λαών κανονική.
Δώσε της αγάπης φιλί, όλους η γη θα τους καταπιεί.
Το χώμα έχει την ίδια μητέρα,
από τα ίδια σπάργανα έχουμε βγει.
Μην καταδυναστεύετε λαούς για ένα αγύρτικο πουγγί.
Φιλί.
Πίνακας: Odysseas Anninos
