Poem: Stamatina Vathi
13-1-2017
Καθόταν σε ένα κρεβάτι στεναχωρημένος,
σκεφτικός και αποκαρδιωμένος.
Μετρούσε τα λόγια και τις εκφράσεις,
τις παρανοήσεις και τις αλληλεπιδράσεις
και δεν μπορούσε να βγάλει γνώμη και αποφάσεις,
ήταν ο τελευταίος, ο καθηλωτικός ο λόγος,
της καρδιάς οι επεμβάσεις.
Ένα αχνό φως πλημμύρισε τα μύχια όσα,
δάκρυ σαν του φθινοπώρου τα πρωτοβρόχια,
μεγάλα μάτια, γλυκά του χείλη,
ολόσγουρα μαλλιά, στου ήλιου το πρωινό ζεμπίλι.
Ένα χαμόγελο σαν ηλιαχτίδα,
βλέμμα καθάριο του ουρανού ανοιξιάτικη ελπίδα.
Ένας έρωτας της ψυχής και της καρδιάς γλυκιά παγίδα.
Θέλει να βάλει τα χέρια του στα ξέπλεκα μαλλιά της,
να μυρίσει τα αέρινα τα μποστάνια τα δικά της,
να κόψει τους ολόδροσους μεθυστικούς καρπούς της,
να δώσει παθιασμένο φιλί,
να γευτεί όλους τους χυμούς της.
Μια Θεά της καρδιάς του,
ιεροφάντης στα αληθινά όνειρα της θωριάς του.
Πίνακας: Vicky Kalfopulos
