Poem: Stamatina Vathi
12-1-2017
Ένας ήχος να ποδοπατάει την ψυχή,
να σου περονιάζει την καρδιά και την λογική.
Σύννεφα αιχμηρά σε έναν σκοπό,
που με μύρια μέσα έχουν προσκληθεί σε έναν αδιευκρίνηστο φανταστικό χορό.
Και ένας αντάρτης κάνει την αίσθησή του υπαρκτή,
έχει φωνή και βήμα στην φύση τρανταχτή.
Φωνάζει, φωνάζει ο επαναστάτης ο αγέρας δυνατά,
σηκώνει σκόνη, σπάει τα κλαδιά,
δέρνει αλύπητα όλα τα υλικά αγαθά.
Λυσσασμένος με τα σύννεφα,
σε έναν αγώνα μέχρι τέλους τα κονταροχτυπά,
λόγια στον αέρα, τα παίρνει μακριά.
Φίδια στριφογυριστά τα ρυάκια να ξύνουνε πληγές,
το χώμα και τα υλικά να παρασύρονται,
μνήμες και έργα από το χτες.
Τα φύλλα, σκέψεις πεταμένες,
ζοφερές και μπερδεμένες, να τρέχουν να κρυφτούν
και τα σύννεφα σε έναν χορό ερωτικό,
τα ξίφη τους να σκορπούν,
σε έναν πόλεμο μέχρι τον τελευταίο ασπασμό.
Βαρύτατο φορτίο, ηλεκτρισμένο το τοπίο,
αστραπές και βροντές, σκέψεις και αγκαλιές.
Τραντάζει ο κεραυνός,
τρέχουν τα αισθήματα,
φωνάζει της ψυχής ο Θεός,
τινάζονται στον αέρα σε μια ρωμαϊκή αρένα,
χωρίς νόμους και κανένα γνωστικό φραγμό.
Κουβάρι σε θύελλα να αλωνίζει το μυαλό.
Δυο φιγούρες στο δρόμο,
τρέχουν απεγνωσμένα να κρυφτούν.
Ένας Ηλιος δειλός σε λίγο θα γίνει ο αρχηγός.
Φωτογραφία: Makis Bitos
