Poem: Stamatina Vathi
27-9-2016
Μια βροχή να με μαστιγώνει, να φτάνει μέχρι την ψυχή, να με σκοτώνει.
Σε ένα αργόσυρτο παραλήρημα οι μνήμες, φωτιές στο παρόν, χειροβομβίδες.
Νότες, σταγόνες.
Λόγια, εικόνες.
Σε ένα πεντάγραμμο οι σκέψεις, χωρίς ρυθμό, χωρίς προθέσεις.
Ακούσματα παλιά, γεγονότα δυνατά.
Ψυχές που πάλλονται σε σκέψεις, σκληρά.
Ένα χρονόμετρο η καρδιά,
να προσπαθεί να βάλει ρυθμό ξανά.
Σε ένα ανεπαίσθητο χορό, παρελθόν, παρόν και μέλλον να στροβιλίζονται στης ζωής το πηγαιμό.
Τα δάκρυα έχουν εξαφανιστεί, μέσα στην λήθη με υπομονή.
Υπάρχουν στιγμές μόνο που η καρδιά, θυμάται τραγούδια από τα παλιά.
Είναι το μυαλό και η ψυχή που παίζει με το παρελθόν, παιχνίδι με την ζωή.
Σταματάει η βροχή, καθαρίζει ο ουρανός.
Ουράνιο τόξο, υπόσχεση δίνει ο Θεός.
Χρώματα της γης, μυρωδιές της στιγμής,
χώμα, αέρας και φως της μορφής μου ο γιατρός.
Φωνές από παλιά να χάνονται απατηλά.
Μόνο το αληθινό, το καθάριο, το αγνό,
έμεινε κορώνα στης σκέψης το σκηνικό.
Ένα ηλιοβασίλεμα θωρείς με όλα τα χρώματα της ζωής.
Πίνακας: Kaiti Panagou
