Poem: Stamatina Vathi
25-9-2016
Μάτια περιστέρια στου ανέμου την φλογέρα.
Σαν να τραγουδάνε, με το βλέμμα να μιλάνε.
Παράπονα του αγέρα, ταξίδι στου ουρανού τα αστέρια.
Θάλασσες οι προτάσεις, σκέψεις και αντιφάσεις,
να φεγγοβολούνε, στο σκοτάδι της νύχτας να αντηχούνε.
Δρόμος της αλήθειας, καταπέλτης της συνήθειας.
Μορφές και συγκυρίες στης ζωής τις ιστορίες.
Πρόσωπα διαμορφωτές, στο συναίσθημα επικονιαστές.
Μαύρα μαλλιά κομήτες, γέλιο σαν της φλόγας τις σπίθες.
Χάνεται η σκέψη, αστέρι να φωτίζει, του μυαλού την τέρψη.
Ένα τραγούδι για ελπίδα, ένας λόγος, μια δροσοσταλίδα.
Είναι η μορφή του εικόνα στο φεγγάρι,
είναι το φιλί του, του ήλιου προσκυνητάρι.
Φιγούρα να περιμένει την ανατολή,
να του πει πως τον αγαπά πολύ.
Να του δώσει του ήλιου μια αγκαλιά,
να του δώσει νερό από αθάνατα φιλία.
Αστέρια και ηλιαχτίδες σε ένα περίεργο χορό,
μέσα στου ουρανού το ουρλιαχτό.
Ήλιος να ανατέλλει χρυσός.
Ένας του ουρανού Θεός.
Σύννεφα το προσκεφάλι,
όνειρα αγάπης αληθινά στων αχτίδων το μονοπάτι.
Ένα ζευγάρι χέρια αγκαλιά χαμένα ο ένας στου άλλου την ματιά.
Δύση γλυκιά να περιμένει της ανατολής την θωριά.
Φωτογραφία: Sotos Con
