Poem: Stamatina Vathi
19-9-2016
Ένα δέντρο, μπλεγμένα κλαδιά, σαν κορμιά στο πουθενά.
Συριγμός, σύρσιμο πολύ, μες της προδοσίας το φιλί.
Διχάλα στην γλώσσα, πονηρή ψυχή, ανυπακοή στην σκέψη, ψευτιά στην λογική.
Κλαδιά, κορμιά, φίδια πολλά.
Επαίτες του ονείρου σε ψεύτικη αγκαλιά.
Ήταν το απαγορευτικό, αυτό που έπρεπε να γίνει σεβαστό,
αλλά αυτοί ήθελαν να γίνουν δύο Θεοί,
με της ζήλιας το ελάττωμα είχαν γαλουχηθεί.
Διωγμένοι του υπέρτατου και του θεϊκού,
θιασώτες της στιγμής και του τωρινού. Εξωστρακισμένη ζωή,
γνώστες της γύμνιας που έχει η ψυχή,
πνιγμένοι μέσα σε μια σταγόνα με της ντροπής την αμοιβή.
Φύλλα ενός δέντρου, μοναδική φορεσιά,
χαμένη η αγνότητα από του πονηρού την ψευτιά.
Καρποί και λόγια, πράξεις εκμηδενιστικές,
πολίτες του τώρα σε άγονες διαδρομές.
Πόνος στην γέννα,
καταιγίδες στην ζωή,
κακουχίες στην πορεία,
δολοφονία, καταστροφή.
Φίδι να σέρνεται και να παρακαλά,
συγχώρεση να ζητά αλλά με το χώμα να έχει θωριά.
Αέρας δυνατός και καταιγιστικός να τους σπρώχνει μακριά από της σοφίας το φως.
Ήταν Το δέντρο, το μοναδικό,
με τους καρπούς της γνώσης, το εξαιρετικό.
Πίνακας: Stylianos Papadopoulos
