Poem: Stamatina Vathi
25-8-2016
Σύννεφα του ουρανού και του μεγάλου χωρισμού.
Δυο μάτια που κλαίνε και για αγάπη λένε.
Μια καρδιά καταματωμένη, σε χιλιάδες κομμάτια κομμένη,
ψάχνοντας να βρει την αλήθεια και όχι να ζει στα παραμύθια.
Χείλη της αναλήθειας να την τυραννάνε,
να την μαστιγώνουν,να την πονάνε.
Αλάτι στις πληγές της ψυχής, τα κούφια λόγια μια ψεύτικης ηδονής.
Μια αγάπη της κραυγής,της απόλυτης καταστροφής.
Να πέφτει βροχή πάνω στις πληγές, να ματώνουν περισσότερο αυτές.
Να της θυμίζουν έναν κεραυνό, έναν της γης βροχοποιό.
Το αίμα να φτάνει μέχρι την γη, να ποτίζει όλο το χώμα της ψυχής.
Και αυτή να αντιδρά, να τρώει σίδερα, να καταπίνει βουνά.
Από τον πόνο το πολύ να μασάει ατσάλι, να φτύνει χολή και να κλαίει πολύ, σαν μωρό παιδί.
Δάκρυα να γίνονται ποτάμι της φυγής, να την τραβάνε τα νερά μαζί τους σε άλλα μέρη σε άλλη γη.
Μόνο μία αγκαλιά να μπορεί να τα ησυχάσει,
να τα ηρεμήσει, να τα τιθασεύσει, να τα αγκαλιάσει.
Αλλά αυτή είναι μακριά και μια καρδιά θα παιδεύσει.
Δεν ξέρει ποια κατεύθυνση το ποτάμι θα βρει,
αυτό της θάλασσας της αγάπης ή τα βράχια μια καταστροφής.
Τα δάκρυα γίνονται σωρό και με τα σύννεφα έχουν χορό.
Μόνο ένας κεραυνός έχει το κλειδί, αλλά αυτός λόγια αληθινά δεν έχει πει.
Στέκει αμίλητος βροχοποιός αλλά η καρδιά θα του φύγει αν με ψευτιά την γεμίζει αυτός.
Θα του φύγει και σαν την καρδιά αυτήν δεν θα ξαναβρεί.
Είναι μια καρδιά φτιαγμένη από ουσία αληθινή.
Θα την αποζητά αλλά δεν θα τον πιστεύει.
Θα είναι σε μια φυλακή αόρατη από τα ψεύτικά του λόγια καμωμένη.
Καρδιές θα βρει ένα σωρό άλλα θα θέλει πάντα αυτή ο ψεύτης, ο βροχοποιός.
Είναι από αυτές τις ιστορίες που αφήνουν οι γλυκόπικρες εμπειρίες.
Θα αναρωτιέται πώς θα ήταν και με την βροχή θα την αποζητά και πιο πολύ.
Σαν να του ήταν η αναπνοή του, η αληθινή ανάσα, η ψυχή η δική του.
Όταν τον ουρανό θα κοιτάει θα του θυμίζει πιο πολύ αυτή που αγαπάει.
Τον ήλιο, το φεγγάρι θα τα είχε για μαξιλάρι.
Τα αστέρια και τους κομήτες, θα ήταν παρέα σε στίχους από της καρδιάς της τους δύτες.
Θα έβρισκε στα βάθη της θησαυρούς από λίγους.
Μια απορία μόνο έχει μείνει, πως θα ήταν η ζωή του μαζί με εκείνη.
Φωτογραφία: Μάνος Γαμπιεράκης