Poem: Stamatina Vathi
5-9-2016
Σκληρή πέτρα κοφτερή, μια καρδιά αιμορραγεί.
Μπηγμένη γερά, μαχαίρια δυνατά,
αίμα να τρέχει πολύ,
ποτάμι κόκκινο να γεμίζει όλη την γη.
Μια γη που το ζητάει πολύ γιατί είναι από δικό της παιδί.
Δάκρυα ένα σωρό, να φτάνουν μέχρι τον ουρανό.
Να γίνονται σύννεφα πολλά,
με τον αγέρα να απλώνονται παντού, αποθεωτικά.
Να περιμένουν ένα σημάδι θεϊκό,
ένα του ουρανού αστέρι, οδηγό.
Ένας λόγος βροντερός σαν κεραυνός ισχυρός.
Σκίζει τον ουρανό στα δυο, αρχίζει να ρίχνει βροχή σε όλο τον κόσμο τον αληθινό.
Βροχή από τα δάκρυα καμωμένη, από το αίμα το άδικο δημιουργημένη.
Η καρδιά έχει ένα μυστικό, είναι από άλλη στόφα καμωμένο αυτό.
Είναι για αυτούς που βλέπουν μακριά, διαβάζουν τις κρυμμένες λέξεις, μιλούν με ξωτικά.
Η δική της η αιμορραγία, άρχισε όλη την σημαντική ιστορία.
Το κόκκινο γίνεται ένα με την βροχή.
Δίνει καρπούς, δίνει ζωή.
Αλλά αλίμονο σε αυτούς που θα τους γευτούν.
Πρέπει να έχουν ψυχή καθάρια, με την καρδιά να τα βρουν.
Θα είναι βροχή μυστηριακή, θα ζητά τον λόγο, θα ζητά το δίκαιο για την καρδιά που αιμορραγεί.
Ο άδικος που την έχει πληγώσει θα καεί.
Σαν πουλί χωρίς φτερά θα συντριβεί.
Και αν της δημιούργησε εμπόδια πολλά, αν την συκοφάντισε, αν την διέβαλλε αλαζονικά,
σαν αυλάκι θα χωριστεί η γλώσσα του με μιας,
ποτάμι ολόκληρο χωρίς αίσθηση, χωρίς φορά,
θα βγάζει άναρθρες κραυγές, σαν άγριο ζώο, χωρίς νου, χωρίς λογική, χωρίς καρδιά και αναπνοή.
Θα πάψει να γίνεται πιστευτός.
Θα είναι ο άνθρωπος της μοναξιάς.
Μόνο αν η καρδιά γιατρευτεί,
μόνο αν πάψει να αιμορραγεί,
θα δοθεί η συγχώρεση η αληθινή.
Το αστέρι θα δώσει φως πολύ
και ο ήλιος θα αγκαλιάσει την καρδιά και όλη την γη.
