Poem: Stamatina Vathi
3-9-2016
Σκίζω τον ουρανό με μια ματιά, με έναν θυμό.
Φωνάζω με μια κραυγή για ένα σώμα χωρίς ψυχή.
Σηκώνω τα χέρια πολύ ψηλά, να ‘ μουν ένας αετός εκεί στα βουνά.
Βλέπω την ζήλια και τον εγωισμό να χτυπάνε καρδιές, να μιλούν για αλήθεια και ηρωισμό.
Πως ένας άνθρωπος με ζήλια στην καρδιά μπορεί να κρίνει καθάρια και αληθινά;
Πώς ένας άνθρωπος με εγωισμό μπορεί να πει για τον άλλον ότι αξίζει πιο πολύ από αυτόν;
Δάσκαλοι του μηδέν, χωρίς ψυχή, δεν μπορούν να δεχτούν την αξία του άλλου με καμία πυγμή.
Μικρόψυχοι του κόσμου και της ομορφιάς, η ζήλια μαχαίρι να τους κόβει το νήμα της καρδιάς.
Χτυπάνε στην πέτρα, παίρνουν σφυριά, αυτά της γλώσσας, τα πιο φαρμακερά.
Αλλά συνήθως ότι σπέρνεις θερίζεις μεμιάς, είναι αδυσώπητος ο χρόνος, της ψευτιάς ο φονιάς.
Η καταστροφή για τον άξιο μπορεί να έχει επιτευχθεί, αλλά ο φοίνικας από την στάχτη έχει αναγεννηθεί.
Ο κίβδηλος και ο αλαζονικός, ο ψεύτης και ο ειρωνικός αφήνουν τον σπόρο στα δικά τους παιδιά και τέτοια θα γευτούν με την σειρά τους και αυτά.
Νομίζεις πως εσύ άνθρωπε τα σχεδιάζεις όλα σωστά,
αλλά στην ουσία μια μονάδα είσαι και εσύ στης ζωής την στρατιά.
Τα σχέδια καταρίπτονται όλα μεμιάς.
Κοίτα τον ουρανό και κατάλαβε την ματαιότητα της δικής σου κακίας στην καρδιά.
Δεν αποδέχεσαι το άξιο, ούτε το καλό.
Θα ήσουν ηθοποιός σε ρόλο πρωταγωνιστικό.
Πιστεύεις το άσχημο και το υβριστικό για τον άξιο,
γιατί απλά εσύ τον βόρβορο έχεις για φίλο καλό.
Ο όμοιος στον όμοιο με την αξία του, να διαβάλλει τον άλλον με την ελευθερία του.
Μην ζητάς τότε να πας πότε αληθινά μπροστά.
Θα κάνεις φίδια να σέρνονται και όχι αετούς να πετάνε ψηλά.
Θα νομίζεις πως δημιουργήθηκες, πως έκανες πολλά,
αλλά στην ουσία μια τρύπα θα έχεις για ψυχή και καρδιά.
Δεν θα είσαι πότε ένας της ζωής ευχαριστημένος.
Μαζί με τα φίδια θα σέρνεσαι και θα θεωρήσαι ο αδικημένος.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
