Poem: Stamatina Vathi
5-9-2016
Σε ένα ποτήρι καραβοκύρης,
με βαση μια πέτρα από της ζωής τα βράχια.
Να αρμενίζω, για λιμάνια άγνωστα να ορίζω.
Ενα δέντρο η θύμησή σου,
με ρίζες στο θαλασσινό νερό το κορμί σου.
Ένας ταξιδιώτης του πουθενά,
με βάρκα τα λόγια σου τα προδωτικά.
Σε έναν μικρόκοσμο χαμένος,
να ψάχνω μια γη να ξαποστάσω ο καημένος.
Σαν πουλί δίπλα στον ήλιο τα φιλιά σου,
είναι το μόνο που μου δίνει δύναμη να βρεθώ στην αγκαλιά σου.
Ένα ποτήρι σε μια πέτρα επάνω η καρδιά μου, να σε ζητάει, να σε αγαπάει και που να τηνε βάλω.
Οι ρίζες σου στο μυαλό μου να το ορίζουν,
τα κλαδιά σου στο βυθό να με σεργιανίζουν.
Τα φύλλα χάδια στου κορμιού την ανατριχίλα,
σε κάθε θρόισμά σου να γίνομαι ένα με την ζωη σου την ίδια.
Άμμος τα λόγια σου για εμένα,
παραλία για φιλιά αγαπημένα.
Ένας κουρσάρος, ένας πειρατής στην ζωή σου,
ανοίγω γρήγορα πανιά να γείρω στο κορμί σου.
Φωτογραφία: Stavros Troul