Poem: Stamatina Vathi
7-9-2016
Ο ήλιος με διαπερνά.
Φτερά στον αέρα σαν ηλιαχτίδες.
Σκέψεις μακρινές γεμάτες ελπίδες.
Ματιές στο άπειρο με ευχές γεμάτες.
Καρδιές που χτυπούν στου ουρανού τις στράτες.
Φτερουγίσματα ψυχών με χρυσό του ανέμου καμωμένες.
Αγάπες σε δρόμους μακρινούς με λίγο όνειρο ζωγραφισμένες.
Είναι από εκείνες τις ιστορίες τις από έρωτα του κόσμου όλου γραμμένες.
Διάφανη στο φως να αναζητά το νέκταρ.
Αυτό που βγαίνει από τα χείλη των Θεών σαν από εσένα φτιαγμένα.
Πετάω πάνω στο φως να σε αγγίξω.
Να σου δώσω μια αγκαλιά, να σε γκυκοφιλίσω.
Σε χαϊδεύω σαν άγγιγμα ανέμου.
Σου μιλώ ψιθυριστά στα αυτιά, τα βλέφαρά σου πασπατεύω.
Κάθομαι στα χείλη σου γλυκά, πίνω όλο το νέκταρ του κόσμου, τρώω και πίνω από το δικό σου πιάτο.
Γίνομαι ένα με την καρδιά σου, μια άνοιξη για εσένα να τραγουδά, να χορεύει στην υγεία σου.
Ματιά στην ματιά, καρδιά να βροντοχτυπά.
Χείλη στα χείλη, καυτές θάλασσες να τις πιεις σε ένα ποτήρι.
Το γέλιο σου να το κάνω φυλαχτό, να το φορώ πάνω μου σαν το πιο πολύτιμο θησαυρό.
Γίνομαι μια πεταλούδα του αγρού.
Μια ψυχή που αποζητά εσένα σε κάθε χτύπο ενός ρολογιού.
Όλα τα άνθη όλου του κόσμου, μια καρδιά που χτυπάει μόνο για εσένα εμπρός σου.
Φτερουγίζω και χορεύω με το φύσημα του δικού σου του ανέμου.
Φωτογραφία: Stavros Troul
