Poem: Stamatina Vathi
26-8-2016
Δυο χέρια ανοιχτά, φτερά στον αέρα.
Πετάνε γοργά με του αγέρα την φοβέρα.
Ψυχή που παλεύει με τον ήλιο να θερίσει,
να φτάσει κοντά του και μετά να γυρίσει.
Φτάνει η ματιά του μέχρι της γης τα βάθη,
γίνεται ένα με της ψυχής τα πάθη.
Τρυπάνι καταιγιστικό της καρδιάς η θωριά του,
γυρίζει σε χρόνους στο παρελθόν με θράσος η λαλιά του.
Μπαίνει σε λαβύρινθους του νου,
τα ανακατεύει, τα αναψηλαφίζει.
Τα φτάνει σε μαύρους, καυτούς και σκληρούς προορισμούς,
τα μπερδεύει, με αγέρα τα θεριεύει, τα εκσφεδονίζει.
Και όταν φυσάει άνεμος καθαρός, φρέσκος και λυτρωτικός,
αγνό λευκό προσδίδει χρώμα στην ψυχή, την ημερεύει, την ειρηνοποιεί.
Είναι ο άγγελος της καρδιάς, της απολύτου ομορφιάς.
Σφουγγάρι καθάριο για τα έγκατα της ανθρώπινης ζωής ,
απαλύνει και γιατρεύει όλες τις πληγές,
τις αφανέρωτες, τις εσωτερικές, αυτές της ψυχής.
Απορροφά κάθε δυσωδία, κάθε αρρώστια του μυαλού, κάθε κακία.
Ένας Άγγελος εξουσιαστής, που υπάρχει μέσα μας και είναι ο ρυθμιστής.
Πίνακας: Vassilis Michailidis