Ποίημα: Stamatina Vathi
2-8-2016
Πόσο μαύρη η ψυχή μου και αυτό εξαιτίας σου.
Η καρδιά αντιστέκεται δεν θέλει να πιστέψει
και το μυαλό αδρανεί, χαμένο στα ψέματα, αναζητώντας αλήθειες.
Τι αλήθεια ζητάς από εμένα;
Να πιστέψω τα λόγια ή τις πράξεις;
Πόσο θέλω να τιμήσω τις υποσχέσεις μου.
Μπορεί να σου αρέσει αυτό αλλά εγώ απομακρύνομαι, μέρα την μέρα, ώρα την ώρα.
Ένας χαμένος χρόνος σε αδύναμα όνειρα που κρέμονται από μια λεπτή κλωστή και από κάτω το τίποτα.
Δεν ξέρω εάν πρέπει να κλάψω, εάν πρέπει να επαναστατήσω.
Ένα κουβάρι η ψυχή μου, τα συναισθήματά μου.
Γκρίζα και κατάμαυρα σύννεφα στης καρδιάς μου τον ουρανό. Πονάει η ψυχή μου. Ήθελα να ήσουν γέλιο και χαρά όχι δάκρυ και πόνος.
Άραγε ήμουν παιχνίδι;
Τι μπορώ να κάνω εγώ εάν εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τι θέλεις.
Εγώ είμαι μια γυναίκα, μια. Όχι χίλιες διαφορετικές.
Δεν μπορώ να μαζεύω τα δικά σου κομμάτια εάν ο ίδιος δεν γνωρίζεις μόνος τον εαυτό σου.
Ελπίζω να μην ήμουν άλλο ένα πείραμα εις γνώση σου.
Έχω μόνο την περηφάνια μου στολίδι και η ζωή μου στα χέρια του Θεού.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
