Poem:Stamatina Vathi
23-8-2016
Δυο πουλιά ξεστρατισμένα,
δυο κορμιά αγαπημένα,
πάνω στου ονείρου το κρεβάτι,
με το φεγγάρι για προστάτη.
Δυο καρδιές που ανταμώνουν,
δύο ψυχές που θυμώνουν,
όταν μακριά είναι η μία από την άλλη,
στου φεγγαριού το μονοπάτι.
Ανοίγουν φτερά με τον αγέρα,
σε τσάρκες του ονείρου και παραπέρα,
με των αστεριών την συντροφιά
και των αγγέλων την ομορφιά.
Πετάνε σε κόκκινους ουρανούς του πάθους,
πίνουν απρόσμενα νερό του βάθους.
Ένας βάθος που φτάνει μέχρι τις ρίζες της ψυχής,
που ξεδιψά όλους τους ερωτευμένους αυτής της γης.
Και σαν θέλουν να ξαποστάσουν,
σε γη του ονείρου να βραδιάσουν,
βάζουν του φεγγαριού τις ακτίνες,
σεντόνι των κορμιών τους από τις λίγες.
Τα πλάσματα και η φύση να τους νανουρίζουν
και οι άγγελοι να τους παιανίζουν.
Ήχοι, εικόνες και μελωδίες,
από διαμαντένιες ραψωδίες.
