Ποίημα: Stamatina Vathi
31-7-2016
Σταγόνες βροχής στα μαλλιά μου, σαν στεφάνι του ουρανού με γεύση αγριοκερασο και άνθη του βουνού.
Σταγόνες στο πρόσωπό μου, στο λαιμό μου, να φτάνουν μέχρι το στήθος μου, να γινονται ένα με τις καμπύλες μου, με του κορμιού μου τις ανατριχίλες μου.
Ένα κόκκινο του άνθους τα χείλη μου, του πάθους φωτιές που με καίνε από τις δικές σου μνήμες και διδαχές.
Σαν τις σταγόνες από τα δάκρυά μας όταν γίναμε ένα στις απάνεμες πεδιάδες.
Κόκκινο το χαλί της φύσης και εμείς στο σεντόνι αυτής να ταλανιζομαστε από του πόθου μας τις αναζητήσεις.
Πάθος, ζήλεια, καυτή του κορμιού και της καρδιάς η θεϊκή η συμφωνία.
Δύο χέρια δυνατά σαν ταναλιες, ένα βλέμμα αετού, ένα σώμα ενός αρχαίου Ελληνα Θεού.
Και εγώ να Χάνομαι, να λιώνω, να έχω την τύχη να έχω δίπλα μου έναν ήρωα του ήλιου, έναν ημίθεο, έναν κατακτητή, έναν του κόσμου μαχητή.
Δύο μάτια να τον λατρεύουν, δύο χείλη να τον αποζητούν, μια καρδιά να πάλλεται δυνατά για μια του ματιά.
Ένα σώμα να κλιδονιζεται, μια ψυχή να αποζητά, ένα χαμόγελό του, μια αγκαλιά.
Και αυτός αγέρωχος, βράχος σταθερός, να βάλλεται κατά όλων των εχθρών.
Ένα πείσμα, μια πυγμή, ένας τυφώνας, μια αστραπή.
Ένας κεραυνός της καρδιάς μου, ένας άρχοντας της αγκαλιάς μου.