Ποίημα: Stamatina Vathi
28-7-2016
Νιώθεις τόσο μπερδεμένος, χαμένος.
Δεν αισθάνεσαι την ουσία σου,
το σώμα σου έχει γίνει ένα συνονθύλευμα από εσένα και εκείνη.
Ναι εκείνη.
Σου λείπει η ανάσα της, το γέλιο της,
ο τρόπος που σε αγκάλιαζε, η ματιά της.
Θέλεις να πας σε μια γωνιά να μοιραστείς τον πόνο σου με τον εαυτό σου.
Να λυθείς στα δάκρυα μήπως μπορέσεις και απομακρυνθείς από εκείνη.Να ξετυλιχτεις. Nα αποκοπείς.
Τρόπος και δρόμος διαφυγής όμως πουθενά.
Να μην σκέφτεσαι.
Τα δάκρυα θέλεις να γίνουν νερό άπλετο να ξεπλύνουν πάνω σου κάθε δικό της.
Οι μνήμες όμως;
Αυτές εκεί αγέρωχες, δεν σε αφήνουν να απεγκλωβιστείς.
Σκληρές και αχόρταγες, διεισδυτικές και αγέρωχες.
Να σε ραπίζουν, να σε καίνε, να σε πιλατευουν, στην κόλαση να σε τραβάνε, με τις φλόγες να σε τυραννάνε.
Τα μαλλιά της πάνω στα χέρια σου θυμάσαι, σαν κλωστές του φεγγαριού να σε τυλίγουν, τώρα σε πνίγουν.
Την αποζητάς σαν η γη το νερό, σαν αέρα ακριβό.
Πίνακας:Maria Bozia
