Poem: Stamatina Vathi
20-7-2016
Μυρίζω χώμα της βροχής, μυρίζω την ένταση της εποχής,
μυρίζω ανάσες της πυγμής, μυρίζω την αίσθηση της ζωής,
με πάθος και λαιμαργία.
Θέλω να αγκαλιάσω την ύπαρξη, την ομορφιά, αχόρταγα, με ενέργεια , με λατρεία.
Θέλω να πάρω στην χούφτα χώμα με νερό, και να την κάνω λάσπη,
και σαν τους πρωτοπλαστους να αισθανθώ, την δύναμη της πλάσης.
Θέλω να σπρώξω τα πόδια μου βαθιά σαν να είναι ρίζες δεντρου στην δημιουργία,
Θέλω τα χέρια μου να ανοίξω διάπλατα στον ουρανό, κλαδιά προς τον Θεό σαν ικεσία.
Να μην υπάρχει πόνος, καταστροφή, ζήλια, κακία.
Να υπάρχει αγάπη, συντροφιά, του παραδείσου η ομορφιά και η λατρεία.
Να μην παιδεύονται αθώες ψυχές, να μην κατακρεουργουνται αδύναμες και χωρίς ευθύνη μορφές για χάρη την διαιωνιση της εξουσίας.
Να μην υπάρχουν όμηροι μιας ιδέας, χωρίς ουσία και περικεφαλαια.
Να μην γίνονται θύματα σε έναν βωμό, όπως και να το ονομάζουμε αυτό, άτομα με την λιγότερη ευθύνη.
Γιατί αλήθεια να πονούν μάνες για νέα παιδιά, που δεν είχαν εκφράσει ή δεν είχαν ζήσει πολλά χωρίς τα ίδια να φταίνε στου κόσμου την σκοτοδεινη.
Πονώ που αυτοί που έχουν κάνει τα λιγότερα λοιδορουνται και πάνε στην αγχονη.
Αισθάνομαι το χώμα πώς είναι έτοιμο να δεχτεί, ένα νέο, ξεχωριστό αγαθό, μια νέα ευθύνη.
Είναι η ιερή εκείνη στιγμή που αισθάνεσαι ότι κάτι σημαντικό θα συμβεί.
Σηκώνω τα μάτια, καφέ σαν το χώμα, μαζί με δάκρυα από νερό βροχής και κοιτώ.
Είναι η ώρα να δεχτώ κάτι δυνατό, συθεμελο και συνταρακτικό.
Μια ψυχή σε αναζήτηση, με μια Γη κάτω από τα πόδια και έναν απέραντο ουρανό να με κοιτάει, με μια φωνή βοώντα.
Έρχεται η ώρα.
Φωτογραφία: James Binder
