Ποίημα: Stamatina Vathi
26-7-2016
Μετά την βροχή σε δρόμους της πόλης,
σε νυχτερινή ραψωδία και εσύ στην απουσία.
Να ψάχνω να σε βρω όπως η διψασμένη γη το νερό,
να μου δίνεις της αθανασίας την φλόγα, τον λυτρωμό.
Δύο μάτια χωρίς ελπίδα, δύο χείλη χωρίς φροντίδα.
Παραπονεμένα ψάχνουν να βρουν εσένα, στης λήθης τα πεπραγμένα.
Τα χρώματα με ζαλίζουν, γιατί σε θυμίζουν.
Ήσουν το φως στην ζωή μου, η χαρά, η αναγεννησή μου.
Έρεβος τριγύρω μου να μεγαλώνει ακόμα την ανάγκη σου.
Να μου θυμίζει σαν καταπέλτης τα φιλιά σου, την ζεστασιά στην αγκαλιά σου, της λάβας την ματιά σου.
Κόκκινο στα φώτα σαν το πύρινο στόμα σου.
Να με χτυπά αλύπητα, να με καταδυναστευει και απατηλά να με κυριεύει.
Δρόμοι της νύχτας σαν λεπίδες, σαν φοβέρες, σαν κατρακύλες.
Δρόμοι χωρίς ουσία, χωρίς πηγαιμό, χωρίς προορισμό, χαμένα στα ανούσια τα θέλω και δεν μπορώ.
Ανάσες μπερδεμένες σε ξένες εμπειρίες, χωρίς συναίσθημα, μέσα στις αμαρτίες.
Και εγώ σαν μαριονέτα στα θέλω σου και τα όχι,
να αισθάνομαι λίγο σαν τον Δον Κιχώτη.
Να ζαλίζομαι από της νύχτας τα φώτα.
Να νομίζω ότι σε έχασα αλλά στην ουσία δεν σε είχα και πρώτα.
Να παίρνω ανάσες από τα όχι σου να μην γίνω στης μνήμης σου η απόχη σου.
Ταξιδευτής σε λάθος δρόμους με μιας άγνωστης καρδιάς τους νόμους.
Φωτογραφία: κωστας κωνσταντινιδης
