Poem: Stamatina Vathi
25-10-2016
Η ψυχή μου έχει κατακρημνιστεί,
έχει στα βάθη μιας αβύσσου σκοτεινής χαθεί.
Η απουσία σου πνιγμός και εγώ χωρίς ελπίδα ναυαγός.
Χάνω την αναπνοή, έχει με το σκοτάδι γίνει ένα και αυτή.
Βάρκα χωρίς κουπιά το κορμί μου, αποσυντονισμένο,
πάνω σε ξέρα από το κύμα της απουσίας σου ριγμένο.
Οι αισθήσεις είναι πλέον σκουριασμένες,
σε ένα χρονοντούλαπο του νου μου κλειδωμένες.
Ένας πόνος βουβός, συννεφιασμένος ουρανός.
Να παρακαλώ το σύννεφο να ρίξει βροχή, να μου διώξει τον πόνο από την ψυχή.
Αλλά αυτό να συγκεντρώνει και άλλους συντρόφους,
να με κοροϊδεύει βουβά,
χωρίς να με ακούει, στεγνά, να με ισοπεδώνει.
Λες και το αλάτι από την θάλασσα πήρε όλο το νερό, το έκανε δάκρυ, με έδιωξε από το κλάμα το λυτρωτικό.
Αλλά η ψυχή σπαράζει, τυραννιέται, βάρκα στην στεριά, γρονθοκοπιέται.
Γροθιές από το κύμα όλο και πιο δυνατές, να την σπρώχνουν προς την στεριά, χωρίς ενοχές.
Και το σύννεφο εκεί, άπονο, χωρίς λύπη και λογική,
να με κοιτάει που κλαίω βουβά αλλά αυτό να μην μου δίνει της βροχής την γλυκιά ζωή.
Θέλω να ανασάνω καθαρά, να μάθω απλά εάν είσαι καλά.
Και η ψυχή εκεί βουβή, ακόμα και αίμα να της τρέξει δεν θα αναγεννηθεί.
Βάρκα σκουριασμένη χωρίς κουπιά στην στεριά.
Πληγές αόρατες, δυνατές, που να χτυπούν την σκέψη χωρίς ενοχές.
Δυναμίτες καταστροφής, ερείπια ζωής,
χτυπήματα με πονηριά χωρίς την σκέψη μιας συμβουλής.
Και αναρωτιέμαι, είσαι καλά;
Φωτογραφία:Giannis Sirogiannopoulos
