Poem: Stamatina Vathi
20-10-2016
Ένα δάκρυ που να σε πληγώνει,
να σε κάνει στάχτη, να σε σκοτώνει.
Να περιμένεις ένα νέο του, ένα γράμμα
και να πεθαίνεις με τις σκέψεις του το τραύμα.
Να σου λείπει αλλά και να τον καταλαβαίνεις,
να μην μπορεί να είναι δίπλα σου, να ανασαίνει.
Να θέλεις στην αγκαλιά του να πεις όλα τα μυστικά σου,
να αφήσεις τον εαυτό σου, όλη την ψυχή την δικιά σου.
Αυτός στην σιωπή να μην μπορεί να απαντήσει,
μέσα στον λαβύρινθό σου να δώσει μια λύση.
Να είσαι χαμένη χωρίς καμία ουσία,
να κάνεις λάθη από την δική του απουσία.
Να αισθάνεσαι μόνη και αδειανή,
να καίγεσαι μέσα στην φωτιά από την αναμονή.
Να βλέπεις πράγματα που δεν καταλαβαίνεις και να κόβεις φλέβα,
δάκρυ σταγόνα, του έρωτα η περισπωμένη.
Ισως το τέλος να είναι μια τελεία,
με μια καρδιά άδεια χωρίς της αγάπης την πεμπτουσία.
Και μετά; ΤΙ;
Μετά το τίποτα. Το μηδέν.
Να σου λείπει αλλά να μην υπάρχει γυρισμός,
γιατί τα λόγια και οι πράξεις έκαναν το μυαλό αδειανό.
Και η καρδιά να παλεύει να κρατηθεί.
Να πονάει και να ματώνει αν δεν σε ξαναδεί.
Το μυαλό όμως να είναι σκληρό,
να μην θέλει να σε βοηθήσει, να είναι οκνηρό.
Και τέλος; Μόνο το δάκρυ, αυτό το δάκρυ που έπεσε πρώτο
και έκανε την καρδιά και την ψυχή στάχτη με έναν βουβό κρότο.
Αυτό το δάκρυ θα γίνει δικό σου
και θα τυραννά την καρδιά σου, θα έχει βρει τον δικό του στόχο.
Ίσως να φταίγανε οι συγκυρίες, οι αδιευκρίνιστες οι ευκαιρίες.
Δύο καρδιές πλέον ραγισμένες, από ένα δάκρυ χτυπημένες.
Και εσύ;; Εσύ να έχεις μετανιώσει,
αλλά να είναι αργά, μια ραγισμένη καρδιά τι να διορθώσει!
Να θυμάσαι τα δάκρυ της αυτό το πρώτο,
που εάν το είχες με αγάπη σκουπίσει θα ήταν το μοναδικό φυλαχτό σου.
Θα την αγαπάς πραγματικά και τότε θα καταλάβεις πώς η ψυχή πονάει περισσότερο από την καρδιά.
Απλά δεν μπορούσες να ήσουν κοντά και οι αετοί δεν άφησαν να δεις την αληθινή της καρδιά.
Γιατί καταλαβαίνει, καταλαβαίνει πολλά και ας μην μπορεί να μιλήσει για αυτά.
Έργο: Karl Schatz
