Απόλυτη ερημιά, εγκατάλειψη βαθιά

Poem: Stamatina Vathi

12-10-2016

Απόλυτη ερημιά, εγκατάλειψη βαθιά.
Σιδηρικά, άψυχα κορμιά στου ήλιου την καυτή μοναξιά.
Βιομηχανικό τοπίο, σκληρό,
γύρω πράσινο, νερό,
στων αντιθέσεων το σκοπό.
Κάποτε τοίχοι όνειρα γεμάτα.
Φωνές, τσακωμοί, γέλια,
τώρα κάτι άψυχο, χωρίς ρυθμό,
μια πένθιμη ραψωδία στο νερό.

Η ζωή είχε μια ελπίδα, ένα γέλιο, μια ηλιαχτίδα.
Καπνός έβγαινε αρκετός,
οι μηχανές και οι άνθρωποι
σε γρήγορο ρυθμό.
Ψωμί, εργασία,
η ζωή προχωρούσε στης βιοπάλης την επεξεργασία.
Θόρυβος που αντηχούσε πέρα έως πέρα,
μέχρι και τα πουλιά δυσανασχετούσαν με αυτή την φοβέρα.
Όνειρα, ελπίδες αποτυπωμένες δροσοσταλίδες.
Προβλήματα αλλά και μυρωδιές από φιγούρες,
από το ανθρώπινο στοιχείο εποχές.

Στο νερό έχει εδώ και καιρό να καθρεφτιστεί ανθρώπινη ψυχή,
το γέλιο έχει από εδώ χαθεί.
Καμιά πέτρα δεν έχει πέσει στην επιφάνειά του να κάνει κύκλους,
δεν έχει ακούσει ανθρώπινες συζητήσεις για μισθούς και νεους τύπους.
Ερημιά. Η φύση, τα ερείπια και τα πουλιά.
Ο αγέρας μπάζει μέσα στο κουφάρι,
κάτι ανεπαίσθητο από όνειρο έχει πάρει.
Φαντάσματα και τα χτυπήματα από την σκουριασμένη λαμαρίνα,
όπως χτυπάει η μία με την άλλη και το τσιμέντο με βία.

Τα μυρμήγκια έχουν καιρό να μαζέψουν ψωμί από κολατσιό,
τα έντομα έχουν μόνο της φύσης το σκοπό.
Οι μόνοι επισκέπτες άτομα της παρανομίας,
καμία φορά και μοναχικές ψυχές χαμένες στην ιστορία.
Τοίχοι και παρελθόν, εγκατάλειψη χωρίς σκοπό.
Το νερό της βροχής έχει γλύψει όλο το σκελετό της καταστροφής.
Καταιγίδες και τυφώνες, όλων των ειδών οι μπόρες.
Εγκατάλειψη, ερημιά, έλλειψη ανθρώπου, μοναξιά.
Μόνο τα σύννεφα καθρεφτίζονται αυτάρεσκα
και συνεχίζουν την πορεία τους ευχάριστα.

Φωτογραφία: Kostas Orologas

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Copyright © 2017. Web Design - Κατασκευή Ιστοσελίδας by