Poem: Stamatina Vathi
12-10-2017
Αδηφάγο βλέμμα, δυνατός πλεονασμός,
σάρκα πληθωρική, αίσθηση ερωτική.
Και όπως φέγγει το διαφανοστάλαχτο φως,
σκιές μπερδεμένες σε ένα κουβάρι πλεγμένες,
Κρότος καρδιάς δυνατός.
Θελκτικές καμπύλες της Αφροδίτης,
λιτά μαλλιά, καυτά κορμιά.
Και ένας Άρης αγέρωχος, αρρενωπός,
να πυροδοτεί αισθήσεις, να τυφλώνει το φως.
Πυρετός.
Μόνο η αρχέγονη Νύχτα,
αυτή που είχε διώξει πολεμικά ο Ήλιος,
ήρθε να αγκαλιάσει τα κορμιά σαν ένα πέπλο με αστέρια να φεγγοβολούν,
σταγόνες ιδρώτα στο σκοτάδι. Ποθούν.
Υπόκωφες κραυγές, ανάσες δυνατές,
ένας Άρης και μια Αφροδίτη κάτω από μαγικές πινελιές.
Ένα πουλί της νύχτας πέταξε γοργά,
πάει να πει στην Αυγή να έρθει πιο αργά.
Και οι ψυχές αστραποβολούν,
φωτιές ανάβουν, πυρπολούν.
Μικρές λέξεις, πολλά λόγια της σιωπής,
θεϊκά κορμιά κουρασμένα, ηλιαχτίδα προσκαλεί.
Φιλί.
Έχει βαφτεί με αίμα,
ακούγεται του Ήλιου ο αδαμάντινος καλπασμός.
Κίονες να κοκκινίζουν από του Ηλιάτορα το βιός.
Μια αρχέγονη, ονειρική πολιτεία,
απόλυτη ησυχία.
Μόνο κάτι αγάλματα χορεύουν μέσα στο κόκκινο
και δραπετεύουν.
Οι κίονες έχουν πολλά να πούνε
μέσα στο αιμάτινο μονοπάτι να φανούνε.
Ένας Άρης και μια Αφροδίτη σφιχταγκαλιαστά θα κοιμηθούνε.
Πίνακας: Vassilis Michailidis
