Ποίημα :Stamatina Vathi
22-6-2016
Τόσο αρσενικός, τόσο δυνατός, τόσο κολαστικός.
Ένας άντρας του υπερθετικού, με αρρενωπότητα και με τρικυμία, μια καυτή παρουσία.
Θάλασσες φλεγόμενες τα μάτια σου, να διαπερνούν και να κατακυριεύουν.
Ω λατρεμένε μου, η ύπαρξή σου χάος του μέγιστου και ο θαυμασμός του υπέρτατου στην πραγματοποιησή του.
Δύο χείλη προκλητικά, του νου ξελογιαστικά και της καρδιάς διαπεραστικά.
Ένας Θεός, ένας κούρος εξοντωτικός.
Τόσο κόκκινο, τόσο μπλε, μια ουσία για να με κάνεις να αναφωνήσω, ένα τοπίο παραδεισένιο και παραμυθένιο μαζί.
Όταν είσαι σκυφτός και σκεφτικός, σύννεφα του ουρανού οι σκέψεις σου.
Πυρηνόμορφε άντρα της ζωής εσύ διεκδικητής,
πάθος έως το άπειρο, της ζωής μου ο υποκινητής.
Μούσα εγώ στην ύπαρξή σου, μια νεράιδα κρυφή,
το κόκκινο της Πορφύρας και το μαύρο το αδαμάντινο της νύχτας της ίδιας.
Όταν ξεπροβάλλεις σαν ήλιος ολάκερος στην ζωή μου,
Θέλω να κλάψω, να φωνάξω, να γευτώ την κάθε στιγμή, την κάθε εξουθενωτική του κορμιού πυγμή.
Οι καρδιές πάλλονται, οι ψυχές χορεύουν, πεταλούδες γύρω από την φλόγα χωρίς να φοβούνται μην καούν.
Η αγάπη θέλει θάρρος, θέλει ατρόμητες ψυχές, θέλει του Ήλιου πολεμιστές και της νύχτας εραστές.
Φωτογραφία: Stuart Sanderson
