Ποίημα:Stamatina Vathi
28-6-2016
Το δικό σου φιλί, θησαυρός στο σκοτάδι,
της κολάσεως το χάδι, παραδείσιο πουλί.
Μια έκρηξη της φύσης, οργασμός στις αισθήσεις,
η δροσιά ενός δέντρου, το νερό μιας πηγής.
Τι δικό σου φιλί, μια εικόνα που ζαλίζει,
μια σταγόνα που δροσίζει, την καυτή μου πυγμή.
Ένας αέρας ανάγκης, ζωογόνος επαναστάτης,
που το όχι και πρέπει δεν ξέρει τι πάει να πει.
Όταν ψάχνει και ανακαλύπτει, κρυφά όρια και μήκη,
όταν σιγά σιγά σκοτώνει κάθε αμφιβολία και με τελειώνει,
ξέρω ότι για πάντα του ανήκω, σώμα και ψυχή.
Είναι εκεί να με ορίζει, και γλυκά να με ποτίζει,
με του πάθους τις φωτιές τις καυτές υποταγές.
Δύο χείλη με καμπύλες, με σάρκα για παρανομίες,
βόμβα στην λογική και έκρηξη στην ηδονή.
Να συνταράσει το είναι όλο, ένα στολίδι μικρό του ποθου
και η ψυχή να φτάνει τέρμα, για των χειλιών σου την τριβή.
Βομβιστής, επαναστάτης, θρασύς αντάρτης,
της καρδιάς μου ο χτύπος όλος, το νερό της ζωής.
Και όταν χαμογελάει, η καρδιά μου να χτυπάει,
σε ακραίους της έντασης ήχους με ανυπέρβλητη προσμονή.
Ένα δάσος δροσιάς, ένα νερό ξενοιασιάς,
ένα δέντρο φρεσκάδας, ένας άνεμoς σοροκαδας.
Μια λέξη, μια εικόνα.
Η αρχή και το τέλος, μια αναπνοή, προσφέρω και την ύπαρξή μου όλη για να το έχω μαζί.
Φωτογραφία: Makis Bitos
