Ποίημα:Stamatina Vathi
2-7-2016
Το βλέπω πως κυλά και μέσα με φυλακίζει,
ολόφρεσκο και μυρωδάτο σαν από βουνό θεϊκό τρεχούμενο και μαγικό με ταλανίζει.
Απλώνω τα χέρια μου σαν πουλιά διψασμένα,
το αγγίζω, το απλώνω και γλυκά το αφιερώνω.
Σε ένα αγόρι, δύο ματιά, δύο ολοκάθαρα διαμάντια.
Ένα γέλιο, ένα χάδι, της μοίρας μου σημάδι.
Προσπαθώ να το αγγίξω, κάνω χούφτα να το κρατήσω.
Νερό είναι η ματιά του, με δροσίζει με τα φιλιά του.
Χέρι με χέρι ενωμένα, με το νερό αντριωμένα.
Πίνω εγώ, πίνει και αυτός, δύο ψυχές, ένα φως.
Σώμα με σώμα, στόμα με στόμα,
δύο πηγές αληθινές, ξεδιψούν μέσα στον αιώνα.
Δύο κόσμοι, δύο ουσίες, οι διαφορές κάνουν τις μεγάλες ιστορίες.
Αν χωριστούν, απεγνωσμένα, θα ζητά ο ένας τον άλλον σαν ένα κορμί σε ξένα χέρια.
Θα αναζητούν την αναπνοή τους, το άλλο τους το μισό, την υπόστασή τους.
Δύο πηγές να γίνουν ένα, ποταμοί και θάλασσες μαζί,
ολάκεροι ωκεανοί.
Γιατί η αγάπη δεν θα τελειώνει, θα μεγαλώνει και θα ανταρτεύει, θα φτάνει στο άπειρο και θα κυριεύει.
Φωτογραφία: κωστας κωνσταντινιδης
