Ποίημα: Stamatina Vathi
26-6-2016
Σε φανταστικά μονοπάτια, μέσα στου κόσμου τα μεγάλα ταξίδια,
μέσα στης αγάπης τα ονειρικά φιλιά και στου μίσους τα καταστροφικά γνωμικά,
πήγα ένα ταξίδι του νου, της αυτογνωσίας και του διαλογισμού.
Μεγάλες ιστορίες ζωής, αναγέννησης και καταστροφής, μαθήματα για νεύρα δυνατά και ψυχές της υπομονής.
Πάνω σε αστερένιους ουρανούς πολύχρωμους και εκτυφλωτικους,
να πάλλεται η πονεμένη ψυχή, πότε από εδώ και πότε από εκεί.
Μαθήματα να παίρνει πολλά, αλλά την ουσια της ζωής να μην την βρίσκει πουθενά,
να κάθεται και να μονολογεί για ποιο σκοπό ήρθε στη γη.
Αν δεν ορίζει αυτή το τι ποθεί και το τι θέλει να συμβεί, μήπως είναι έρμαιο τελικά, των συγκυριών και των σωστών ή λάθος επιλογών γενικά;
Ένα βλέμμα φυγής με μια καθαρή ματιά, στον ουρανό που είναι ψηλά,
μήπως άραγε κρύβεται εκεί το μυστικό και θα αποκαλυφθεί.
Δεν θέλει μόνο λογική, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο νους.
Είναι κάτι διαφορετικό, κάτι το υπερβατικό και δεν είναι για μοναχούς.
Θέλει εμπειρία, θέλει συναναστροφή, να μαθεις και να παράδειγματιστείς.
Ένα αστέρι μέσα στα πολλά, αυτόνομος αλλά και ομαδικά.
Είναι για γερούς μύστες η ζωή!!!!!
Φωτογραφία: Beate Behnke
