Poem: Stamatina Vathi
24-7-2016
Σε ένα παιχνίδι με την μοναξιά, να σκέφτεσαι τα δικά μου χείλη και φιλιά.
Ενας ήλιος κρυμμένος πίσω από αυτά να σου θυμίζουν ότι θα ήταν δικά σου παντοτινά.
Καμπύλες σε πλήρη αμαρτία, με του Θεού την ευλογία, να σου ρουφούν την ύπαρξή σου, ολάκερη την ψυχή σου , σε ένα πύρινο μεθυστικό φιλί, ένα της λάβας παιδί.
Θάλασσες οι ανάγκες σου, να καιροφυλακτούν στην κάθε σου σκέψη, στην κάθε αναπνοή, στην κάθε τέρψη.
Να σου σκάνε ένα χαμόγελο, να βλέπεις ένα άρμα ολάκερο φωτιάς, πυρπολητή των αισθήσεων και της καρδιάς.
Να θέλεις να γίνεις ένα με τον ήλιο αυτόν που ξεπροβάλλει σαν Φλόγα της κολάσεως, σαν πύρινο μενταγιόν.
Να σε φτάνει στα ουράνια και μετά να σε επαναφέρει στης γης τα ταξίδια, σκεπτόμενος του ουρανού τα δαχτυλίδια.
Να σκέφτεσαι αυτή την αγκαλιά, να ζητάς να ταξιδέψεις μαζί της με μια βάρκα του ονείρου σε λιμάνια άγνωστα και αληθινά.
Και αυτές οι καμπύλες των χειλιών να σου κρατάνε συντροφιά, να σου ταλανίζουν το μυαλό, να σε στέλνουν στου ναδίρ το αχόρταγο βυθό.
Να βλέπεις την γλύκα τους και να καίγεσαι βαθιά, να θέλεις να τρυγήσεις την δροσιά τους με του ανέμου την ορμή και την θωριά.
Ω χείλη μου, του Ήλιου η κρυψώνα
Να γίνω ο αφέντης σας και ας καώ στον αιώνα.
Πύρινος ο ήλιος, πύρινα τα φιλιά σας.
Να τα αισθανθώ για μια ζωή ή έστω για λίγο,μια σταλιά, μια γλυκιά δροσοσταλιά.
Να χάσω την έννοια του χρόνου μέσα από την καυτή σας την δροσιά.
Εσείς του Ήλιου οι πόρτες, οι λαξεμένες του πόθου οι νότες.
Να γίνω προσκυνητής σας και μοναδικός και αιώνιος θαυμαστής σας.
Ζωγράφος: Vladimir Kush
