Ποίημα:Stamatina Vathi
21-6-2016
Πόσο μ’ αρέσει να σε βλέπω το πρωί!!
Πουρνό πουρνό με την δροσούλα ακόμα.
Μια μάγισσα φίλη, μια γλυκιά δύναμη, σαν μέλι μες τα χείλη.
Τα φτερά σου να θέλουνε τις πρώτες ηλιαχτίδες,
να παίξουνε με το θεϊκό και με τις δροσοσταλίδες.
Είσαι εσύ ιέρεια του μυστηριώδους, της μεταμόρφωσης και του μνημειώδους.
Αδιάκοπη η εναλλαγή της ζωής σου όλης.
Από αχόρταγη κυρά, του υλικού κόσμου η θυγατέρα,
γίνεσαι το αέρινο, το ιδεατό, η εικόνα της ίδιας της ψυχής,
η τιμιοτέρα.
Σε κάθε κατάσταση διαφορετική ευέλικτη και δυναμική.
Ένας διδάσκαλος Συμπαντικός, της υψηλής νόησης χορηγός,
υπαρκτή με τα μυστήρια και του ουρανού τα μεγαθήρια.
Είσαι η ίδια η αναπνοή, τόσο ταπεινή και θεϊκιά μαζί.
Πόσο γλυκά παίζαμε μαζί και σε ρωτούσα κάθε πρωί.
Και εσύ μου μιλούσες ψιθυριστά για όλα τα Ανείπωτα γλυκά σου μυστικά.
Σε ευχαριστώ πολύ!! Αιώνια φίλη μου και λατρευτή.
Φωτογραφία:Makis Bitoss
