Poem: Stamatina Vathi
24-7-2016
Παίζω με του ανέμου την σκέψη, σε παιχνίδι της φωτιάς.
Φλόγες της ανάγκης της ύπαρξής σου, που φτάνουν μέχρι το τέλος του ουρανού της μοναξιάς.
Ηλίανθοι σε πεδιάδες της αγάπης, κίτρινοι θησαυροί, αποκτήματα μιας καρδιάς.
Μια ζεστασιά να με περικλείει, να με παρασέρνει, να με διεγείρει, να με γαληνεύει.
Να με φτάνει στα ουράνια, να με βάζει στα ηλιοτρόπια, να παίρνω χρώμα από την γη, κόκκινο του πάθους από ένα φιλί, που φτάνει σαν φωτιά στον ουρανό, να γίνει κάτι απόκοσμο, κάτι θεϊκό.
Αιώνια σου αποτίω τιμή, αφοσίωση, Αγάπη πραγματική.
Να κοιτώ μέσα στα μάτια σου, να Χάνομαι μέσα στα χάδια σου.
Να Κρέμομαι από τα χείλη σου, να ποθώ τα μάτια σου, τα λατρευτά τα βράδια σου.
Να Χάνομαι στο στέρνο σου, να με κοιμίζουν της καρδιάς σου οι παλμοί και να είμαι ο υποκινητής στις φλέβες σου πριν η ουσία μας εκραγεί.
Εσύ να μου δίνεις δύναμη, να γίνεσαι η φλόγα μου, η ανατρεπτική η ώρα μου.
Να είσαι ο φάρος μου, ο σταθερός ο βράχος μου.
Να με ζαλίζεις ευχάριστα, να με πετάς στα ουράνια.
Δυό χέρια της ζωής, δυό μάτια της ψυχής, δύο χείλη της πνοής, μια ύπαρξη αγάπης εκρηκτικής.
Φωτογραφία: Zaralis