Ποίημα:Stamatina Vathi
1-6-2016
Ο ήλιος μου χαϊδεύει απαλά απαλά το πρόσωπό μου,
μου ψιθυρίζει λόγια γλυκά με του απαλού ανέμου την πνοή.
Μου λέει ότι θα φύγει σε λίγο αλλά θα έρθει πάλι ξανά,
για να με φωτίζει και να με λατρεύει, να με κοιτά γλυκά.
Ένα φιλί αθάνατο ζητά, δύο χέρια να δώσουν και σε αυτόν μια αγκαλιά.
Καθώς φεύγει μου απλώνει τα δώρα του,
Κόκκινο, πορτοκαλί, χρυσό, ασημί πάνω στους ώμους μου, πάνω στα χείλη μου τα απαλά.
Θα ξανάρθω μου σιγοτραγουδά, μην με ξεχάσεις, θέλω να με σκέφτεσαι και να με αποζητάς.
Είσαι ένα άπειρο ηλιαχτίδες δικές μου, που τις έχασα μέσα σε αδειανές καρδιές, δάκρυα και πονεμένες ματιές.
Θα σου αφήσω έναν ουρανό γεμάτο αστέρια.
Ένα φεγγάρι να σε φωτίζει, να μην με ξεχνάς όταν είμαι μακριά.
Τα πεφταστέρια θα είναι ευχές μου, φρουροί δικοί μου σε κάθε σου δρόμο, σε κάθε αναπηδιά.
Και όταν θα καθρεφτίζεσαι στο νερό, η ματιά σου θα έρχεται συνέχεια στην μνήμη μου, να μου κρατά συντροφιά.
Ώ θησαυρέ εσύ της καρδιάς μου, πολύτιμο μου Φυλαχτό.
Άνδρα μοναδικέ, εξουσιαστή του νου μου, της ψυχής μου η αναπνοή.
Άφησε με να σου μιλήσω τώρα εγώ, δεν είναι μόνο αγάπη αυτό που νιώθω είναι λατρεία εκκωφαντική,
είναι άνεμος, είναι πεδιάδες άπειρες με κόκκινα λουλούδια της καρδιάς,
είναι βουνά με κορυφές στο Σύμπαν ταιριαστές, σταθερές και αφοσιωμένες στην ύπαρξή σου την μονακριβη, την εξουσιαστική.
Μια φωνή σου, ένα γέλιο σου νέκταρ για την ψυχή μου.
Ένα βλέμμα σου, ένα γνέψιμό σου όλοι οι ουρανοί του κόσμου, τα φεγγάρια και τα άστρα μαζί αγκαλιά.
Να σου φιλήσω τα σθεναρά σου πόδια, να γίνω ένα με τα χέρια σου, μια γροθιά,
να ξαποστάσω στην δύναμή σου ολη, με τα αστέρια και τα φεγγάρια στα μαλλιά.
Η ματιά μου να ανέβει στην με λάβα καμωμένη άμαξά σου και να είμαι η πηγή που σε τρέφει, μοναδικά δικιά σου.
Ήλιε μου, ψυχή μου, σύντροφε, ζωή μου και μοναδική αναπνοή μου.
1-6-2016
Φωτογραφία: Φώτης Ξεΐνης, Photos of Greece Φωτογραφίες της Ελλαδας
