Ποίημα:Stamatina Vathi
14-5-2016
Με ένα εβένινο χρώμα θα ζωγράφιζα την ζωή.
Η μοναξιά, σταγόνα βροχής, μόνη της και απεγνωσμένη,
που ζητά συναπάντημα με τα σύννεφα και την θάλασσα.
Ψιθύρισε, ψιθύρισε λόγια αραχνούφαντα να απαλύνουν
πληγές αόρατες στης ψυχής τα αστέρια.
Η ψυχή, ουρανός ανάγλυφος που αλλάζει χρώματα στους ανάλογους παιανισμούς του Ήλιου.
Που ταλαντεύεται στα πουλιά του αγέρα, λόγια βάλσαμο και δηλητήριο μαζί.
Τα σύννεφα στης μοναξιάς, στα δυσθεώρητα βάθη και ύψη μαζί,
να δεσμεύουν το γέλιο σε ένα παράλογο και ανείπωτο χορό απαισιοδοξίας.
Πουλιά, πουλιά περιστέρια να έρθουν να πιουν νερό από την σταγόνα, να ξεδιψάσουν.
Και ο αγέρας να καθαρίσει τα σύννεφα στου ουρανού το μονοπάτι.
Να γελάσει και πάλι η ψυχή, σαν ένα ωραίο δέντρο να ανθίσει.
Να κάνει όνειρα, να έχει ελπίδες.
Φωτογραφία: Kostas Orologas
