Ποίημα :Stamatina Vathi
18-6-2016
Θα ήθελα να ήμουν μια νεράιδα μέσα στης λίμνης τα νερά,
να τραγουδώ στα παλικάρια που έχουν σπασμένα τα φτερα.
Μες στην αχνοκοκκινη δροσούλα με τα πλάσματα και τα άλλα ξωτικά,
να πλαθω αγάπης ιστορίες, φτιαγμένες με αλήθεια και καρδιά.
Πόσο γλυκιά είναι η Αυγούλα, ένα παλικάρι μου χαμογελά.
Κάθεται στην άκρη σαν στρατιώτης, έχει μαχαίρι στην καρδιά.
Ξένε τον ρωτώ: τι θέλεις; Τι είναι αυτό που αποζητάς;
Έχεις τον πόνο μες τα ματια; Έχεις πληγή που αιμορραγεί και τον ουρανό μας χρωματίζεις με το κόκκινοπόρφυρο της ζωής.
Όμως εκείνος δεν μιλά. Με τον πόνο είναι ένα και τον έχει συντροφιά.
Εγώ όμως βλέπω το χαμόγελό του, και το νιώθω σαν βροχή να του πλένει τις στεναχώριες και να του δίνει τη ζωή.
Είμαι η κυρά της λίμνης και γνωρίζω μυστικά, τα ξωτικά θα τον γιατρέψουν και θα του δώσω την χαρά.
Πρέπει να διαβάζεις βαθιά στα μάτια,
να φτάνεις τέρμα στην ψυχή,
να έχεις ευαίσθητες κεραίες σε κάθε δάκρυ του σε κάθε μομφή.
Όχι με τα μάτια τα αληθινά μόνο αλλά και με τα μάτια της ψυχής.
Αυτά που δεν με έχουν προδώσει, που μου είναι πάντα εκεί.
Φωτογραφία: Stuart Sanderson
