Ποίημα: Stamatina Vathi
8-6-2016
Θέλω να χαθώ στου ωκεανού τα πελώρια κύματα.
Να τραγουδήσω με της θάλασσας το γαλάζιο σε ήχους εξευμενιστικούς για τους άγριους παλμούς της καρδιάς.
Ένας Ποσειδώνας απειλητικός, θεός εκδικητικός, η μορφή σου με ενδυναμώνει.
Ένταση, κύμα ολάκερο ο κάθε χτύπος και η κάθε ανάσα,
συντονισμένη στην επανάσταση κατά της αδικίας.
Να κονταροχτυπηθώ με το κακό, να καταπάτησω το ψέμα.
Προσπάθησα, σαν σταγόνα, να αποδείξω το σωστό, να βρω το δίκαιο αλλά περιγελάστηκα, ποδοπατήθηκα.
Σταγόνα, σταγόνα περίσσευα, το χαμόγελο δεν είναι αδυναμία ούτε βλακεια. Είναι ευγένεια, είναι σεβασμός, είναι παιδεία.
Σταγόνα, σταγόνα έγινα θάλασσα, μεγάλος ωκεανός,
αδάμαστη ψυχή να ζητάει το αληθινό, το φως,
δυναμη οι πραξεις, πάθος οι αποφάσεις.
Και εσύ φιγούρα εμψύχωσης, κεραυνός ο λόγος σου, θησαυρός η εμπειρία σου.
Αδαμαντόπλεκτη ψυχή, δικαιοπάροχη μορφή.
Πέλεκυς δυνατός, βράχος σταθερός, δάσκαλος σφυρηλάτησης του είναι μου.
Φωτιά εσύ, σίδερο εγώ, μέσα στα τεκταινόμενα,
ωκεανοί μαζί σε απύθμενα γιατί, ζητώντας την αλήθεια.
S.V.
