Ποίημα: Stamatina Vathi
25-7-2016
Δύο μάτια σκοτάδια, χαμένη σε δρόμους, με της σκέψης σου τους νόμους.
Χάνομαι μέσα τους, στο μυστήριο τους, λατρεύω το μαύρο τους, το απόκοσμό τους.
Αστέρια οι λάμψεις τους, σαν ουρανός την νύχτα.
Μια λίμνη το βλέμμα μου να ψάχνει απεγνωσμένα το δικό σου.
Να γίνουν ένα οι ματιές, να καθρεφτιστούν σαν ουρανός και γη, σε ένα σώμα, μια ψυχή.
Σε έναν σκοπό, για μια στιγμή, να μετρήσω ένα ένα, της κάθε σου αγάπης φιλί.
Κάθε σκέψη, κάθε μομφή, κάθε χαμόγελο, κάθε προστριβή.
Κάρβουνα να με καίνε, να με ζαλίζουν, να με ταλανιζουν.
Να με βάζουν στην παλέτα τους, να με απορροφάνε, να με αγκαλιάζουν μυστηριακά, να μου σιγοτραγουδάνε.
Είναι το βλέμμα που μιλά, χωρίς λόγια, με την ματιά.
Είναι η ψυχή με τα άστρα της ζωής, που άυλα με πυρπολεί.
Πόσο θέλω να χαθώ μέσα στου έρεβους την αγκαλιά σου.
Να μετρήσω ένα ένα τα αστέρια της καρδιάς σου.
Να γίνω ενα με το βυθό των ματιών σου.
Να φιλησω τα χείλη σου, σαν μέλισσα να πάρω σταγόνα σταγόνα το νέκταρ των χυμών σου.
Να σε λατρέψω, να σε θεοποιήσω, να σε κάνω βασιλιά μου, να μεγαλουργήσω.
Ω μυστηριώδη άντρα της ζωής μου.
Αχ να ήξερες πόσο με ελκύει η ύπαρξή σου.
Φοβάμαι τόσο πολύ μην καώ από της φλόγας σου την δύναμη,
από των ματιών σου την πυγμή, από της νύχτας σου την μορφή.
Τόσες διαφορές! Ήλιος και Σελήνη σε στράτες διθυραμβικές.
Είσαι για εμένα ένας ουράνιος θόλος, ένας Θεός κεραυνοβόλος.
Φωτογραφία :Kostas Orologas.
