Ποίημα:Stamatina Vathi
17-5-2016
Δέντρο η καρδιά σου με τραβάει μακριά,
σαν να καθρεφτίζει με πάει στο πουθενά.
Τα κλαδιά σου θύελλες που με ταλανίζουν,
τα χέρια σου δύναμη για να με στηρίζουν.
Γύρω μου οι άλλοι μοιάζουνε κοινοί,
μόνο εσύ με κάνεις να νιώθω ζωντανή.
Δύο μάτια μες στο άπειρο που με οδηγούν,
σε θάλασσες απάνεμες, χάρη για τον νου.
Αυτές τις ημέρες των αμφιβολιών που αποδυναμώνουν,
τα σύννεφα με αγκαλιάζουν και με αναστηλώνουν.
Φάρος, η πίστη σου σε δύσκολες πορείες,
αχτίδες Ήλιου οι λέξεις σου για δυνατές αιτίες.
Φωτογραφία:Kostas Orologas