Ποίημα:Stamatina Vathi
5-7-2016
Αισθάνομαι αποπνικτικά.
Φως να με διαπεράσει, να με διακτινίσει, να με εξαϋλώσει.
Φως να μου διώξει το σκοτάδι μέσα στην ψυχή.
Βάρος, βάρος αμέτρητο, χωρίς αρχή και τέλος, ωκεανοί ολάκεροι.
Μνήμες, απολογισμός.
Άραγε το θέλω αυτό το παρανάλωμα φωτός.
Σαν Φλόγα με καίει, σαν βάρος με βυθίζει στην άπλετή του αλήθεια.
Σκληρό το αίσθημα, πνιγηρό και πικρό. Άπειρα πικρό.
Κόβει την ανάσα σαν μαχαίρι, την πνοή την ισοπεδώνει ή την εκσφεδονίζει.
Οι παλμοί σαν τύμπανα του πολέμου ή στους χτύπους ενός κορμιού νεκρού.
Πόνος, θλίψη.
Μια σταγόνα ζωής και ελπίδας ζητώ.
Έστω το κάτι το απειροελάχιστο με ελπίδα για το επαρκές μέχρι το πληθωρικό.
Ζωή στο μέγιστο με ένα αίσθημα του τίποτα και γεύση από καθόλου.
Μηδέν.
Ίσως ούτε καν μηδέν.
Θέλει πολύ για να γραφτεί και αυτό στο βιβλίο της ζωής.
Αέρα ελπίδας.
Αυτό ζητώ.
Μια ρουφηξιά για να αρχίσω να κάνω τα πρώτα βήματα.
Δεν θέλω πολύ.
Μια ρουφηξιά αέρα.
Ζωή, τρία γράμματα με ερωτηματικό στο βιβλίο της, με πολλά συναισθήματα, προβληματισμούς και γιατί.
Αμέτρητη επεξήγηση χωρίς ουσία ψυχής.
Απολογισμός στα ναι και στα όχι.
Αυτό όμως είμαι εγώ.
Αυτό διέγραψα και ακολουθώ.
Μια γουλιά αέρα με μπόλικη ελπίδα για όλα, αυτό αποζητώ.
Φως να διαπεράσει τις πληγές, να εξαγνίσει τις ψυχές και με αυτές τα μάτια που έχουν τόσα δει, τους πομπούς και τελικούς εκτελεστές, τα κάτοπτρα του εγώ και του εμείς.
Ζω, ζωή, αναπνοή.
Πίνακας:Stylianos Papadopoulos
