Poem: Stamatina Vathi
28-8-2016
Ένας ήλιος σε δρόμο φωτιάς,
δυο χέρια ανοιχτά, φρουροί μιας καρδιάς.
Ένα Περιστέρι του ονείρου,
στον πηγαιμό μιας αγάπης,
ένας συνοδοιπόρος του νου
στην στράτα του απείρου.
Ένας πολεμιστής της φυγής ,
να δίνεται ολότελα στο κάλεσμα μιας ψυχής.
Βουνά ψηλά, ευθυτενή,
να σκύβουν ολάκερα για ένα σου φιλί.
Αετός βασιλιάς, του ήλιου σκοπός,
να κάθεται πλάι σου, να είναι φρουρός.
Μια καρδιά από το ψηλότερο βουνό,
να σε περιμένει στων ματιών του τα κάστρα,
για να του ρίξεις στο δρόμο μια λέξη, ένα βλέμμα,
ένα της αγάπης σου του ήλιου νεύμα.
Μια θάλασσα να χτυπιέται με τους βράχους,
ποτέ με λύσσα και ατέρμονη υπομονή,
ποτέ να εξοργίζει και όλα τα θεριά της φύσης
για την δική σου την προσμονή.
Πουλιά στις ακτίνες να δείχνουν το δρόμο,
να φτάνουν μέχρι τα πέρατα της γης για εσένα μόνο.
Μια ηλιαχτίδα να σε αγκαλιάσει,
να σε φέρει κοντά μου πριν να βραδιάσει.
Όταν κάτω από τον νυχτερινό ουρανό συναντηθούμε,
είναι η ώρα των αστεριών και των αιωνίων εραστών.
Μέσα από φαράγγια και δυσκολίες,
από εμπόδια και κακουχίες,
δυο κορμιά σε έναν κύκλο,
με της θάλασσας τον χτύπο.
Δυο φιγούρες του ανέμου,
δυο αγάπες που υπομένουν.
Ένα δέσιμο της γης,
με την ευχή μιας θεϊκής εντολής.
Δύο του ήλιου περιστέρια,
δύο της αγάπης πεφταστέρια.
Ένα μαντήλι κόκκινο της αγάπης,
ένα φιλί αληθινό της ζωής δυνάστης.
Δρόμοι και σκέψεις κάτω από τον ουρανό,
πάνω στης γης το καθάριο νερό.
Πίνακας: Michail Karapanagiotidis
