Poem: Stamatina Vathi
9-10-2016
Φύλλα του φθινοπώρου σε ένα χορό,
καθώς η νύχτα φοράει το φουρό,
με ένα φεγγάρι κρυμμένο
και τα αστέρια σε άλλο δεδομένο.
Ο αγέρας θυμωμένος πολύ,
με τα δέντρα είχε σκοπό να μαλώσει έως την αυγή,
βάζοντας όλη την δύναμή του στο φυσηγμά του,
ρίχνοντας όλα τα φύλλα στο χώμα για δικά του.
Χώμα, φύλλα, νύχτα και όλα του φθινοπώρου τα δίχτυα,
με τον αγέρα για μαέστρο και το φεγγάρι εξαφανισμένο,
λυσσομανούσαν και χορεύαν,
όλα μαζί ανακατεμένα.
Χτυπούσαν αλύπητα τις πόρτες,
παραθυρόφυλλα και ιππότες,
ήθελαν τον κόσμο να ξεσηκώσουν,
γλέντι έως το πρωί να δώσουν.
Σαν παραμύθι από νεράιδες,
ήταν η ώρα που βγαίνουν αράδες,
ακόμα και ένας Δον Κιχώτης,
με έναν ανεμόμυλο τα είχε βάλει έως πότης.
Γλάστρες, κλαδιά, ακόμα και ρούχα,
σε έναν διαγωνισμό για όλα τα γούστα,
ποιος τις πιο πολλές φιγούρες θα κάνει,
τον κόσμο από τον ήχο να ξεκουφάνει.
Μόνο η σοφή η κουκουβάγια,
απορούσε γιατί όλη αυτή η φουρτουράδα,
αποφάσισε την Νύχτα να κάνει ημέρα,
να αφήσει τον χορό και να κάνει πέρα.
Όλα τα χρώματα της γης,
μιας φθινοπωρινής νύχτας χωρίς την παρέα της βροχής,
ο αγέρας ήθελε να είναι ο αρχηγός,
να βάλει όλα τα γήινα τα χρώματα σε φως.
Μόνο το φουρό της νύχτας πήγαινε πέρα δώθε,
φόντο στον καμβά της φύσης και ολούθε,
μιας και ήταν η αδιευκρίνιστη κυρά της μπόρας
και αυτό ήταν αναφαίρετο δικαίωμα μέχρις ώρας.
Πίνακας: Odysseas Anninos
