Poem:Stamatina Vathi
12-7-2016
Περπατάω σιγά, μυρίζω τον αέρα.
Είναι η ώρα που βγαίνουν τα ξωτικά με του ανέμου την παρέα.
Είναι οι εποχές του καλοκαιριού, της θάλασσας η ώρα,
που κάθεσαι παράμερα και αγναντεύεις με τα δώρα.
Δώρα του ήλιου που πάει να κοιμηθεί και πριν να φύγει, τραγούδι θέλει να σου πει.
Αρχίζει να αλλάζει χρώματα μέσα στου ουρανού τον καμβά.
Από το κίτρινο το ανοιχτό, στο σκούρο κόκκινο, του πάθους τον ορισμό.
Σε σκουντά, σε τινάζει, την καρδιά ανατινάζει.
Παίρνει της μνήμης ζωγραφιές, χρώματα και εικόνες, απλά καθημερινές.
Παίρνει του πάθους κόκκινα φιλιά, και μάτια δυνατά και διεισδυτικά.
Παίρνει αγκαλιές, σαν σύννεφα φευγάτες, παίρνει και μια καρδιά στου ανέμου του τις στράτες.
Ένα γέλιο γάργαρο αφήνει να στο θυμίζει, της θάλασσας το πλατσούρισμα, να σε ταλανίζει.
Φεύγει σιγά σιγά, σαν Βασιλιάς κοσμοκράτορας που είναι
και δίνει χώρο στης νυχτιάς το διαμαντόμαυρο, το λάβρο.
Ένα φεγγάρι φωτεινό θα σου ‘ρθει να σε προυπαντήσει, να παίξει με την θάλασσα, ακόμα πιο πολλά να σου θυμίσει.
Τ’ αστέρια λόγια της φωτιάς, πάνω μοιρασμένα,
να μην τα σκέφτεσαι όλα μαζί και δάκρυα βγουν τ’ απωθημένα.
Διαμάντια, διαμαντάκια μικρά όμορφα λογάκια, με ασημόσκονη ζωγραφισμένα και στην καρδιά χρυσοκεντημένα.
Να φεύγει στης ώρας τον πηγαιμό και η ματιά προς τον ουρανό, να ψάχνει για σημάδια της ψυχής μαζί με όλες τις σκέψεις της ζωής.
Να θυμάσαι μια γλυκιά αγκαλιά, εδώ δίπλα στην ακροθαλασσιά.
Που είναι όμως μακριά, πολύ ψηλά με πλάσματα και ξωτικά,
αλλά κρατάνε τα κλειδιά μιας καρδιάς που τα αναζητά.
Φωτογραφία:Arlinda Laroshi
