Poem: Stamatina Vathi
12-7-2016
Μέσα μου ολόκληρη μια καταιγίδα,
με κεραυνούς και αστραπές.
Λόγια μαχαίρια, φαρμακερά,
Πράξεις ανούσιες, προδωτικές.
Σύννεφα σκληρά, της αλήθειας πυλώνες,
Χρώματα γκριζωπά, της κατήφειας εικόνες.
Ματιά μαύρα, σαν κάρβουνο να καίνε,
Χείλη κόκκινα καυτά, να σε σιγοκαίνε.
Και εσύ ένας αμαρτωλός,
Ένας της πικρής ζωής Αετός,
να κάθεσαι να σιγομιλάς
Και για προδοσίες να τραγουδάς.
Εσύ που ήσουν του ανέμου ο αρχηγός,
να είσαι τώρα ενας θνητός.
Να καίγεσαι για μια καρδιά,
Να μαραζώνεις για δύο φιλιά.
Να ψάχνεις πέτρα και ρωγμή,
Μην είσαι τυχερός και σε ξαναβρεί.
Να βλέπεις σαν γεράκι τον κόσμο αυτό,
Να αποζητάς ένα γέλιο σαν πολύτιμο θησαυρό.
Να κλαις, να γελάς και να χορεύεις,
Με πόνο καρδιάς να αγναντεύεις.
Να σηκώνεις τα χέρια στον αέρα,
Να τον παρακαλάς γι’ αυτή την κοπέλα.
Και πάλι να κάθεσαι σαν βράχος στον πάτο,
Με σκυμμένους ώμους σαν πλοίο γεμάτο.
Και εκείνη την ύστατη και τελευταία ώρα,
Να γίνεσαι τυφώνας και της νύχτας που θα’ ρθει κανόνας.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
