Poem: Stamatina Vathi
10-10-2016
Κομμένη η ψυχή, αίμα αόρατο πολύ.
Πόνος βαθύς, χαρακιά ζωής.
Πνιγμένη σε ένα δάκρυ της ψευτιάς,
αναζητώντας μια αλήθεια της καρδιάς.
Πόνος, μαστίγια μεταλλικά,
να αφήνουν σημάδια κοφτά και βαθιά.
Αλάτι να κάθεται απάνω, σκληρό,
να κάνει τον πόνο ακόμα πιο δυνατό.
Ψευτιά, πονηριά, αλήθεια καμιά.
Ζητιάνος μια φωτεινής αγκαλιάς,
ένα Περιστέρι λευκό με δύναμη κρυφή σαν αετός.
Ταίρι αληθινό ή ένας αρλεκίνος σε ένα ψεύτικο σκοπό;
Ανοίγει η καρδιά,
αίμα σαν ποτάμι να τρέχει με φόρα και άγρια θωριά.
Συσπάσεις προσώπου από την προδοσία την πολλή,
τι να πιστέψει ως αληθινό, τι να πρώτο απαρνηθεί.
Πέτρες οι άσχημες οι σκέψεις, κοφτερές,
να ματώνουν ακόμα περισσότερο τις ευαίσθητες ψυχές.
Κραυγή, κραυγή απόσταγμα της ίδιας της ψυχής,
από έρωτα βασανισμένη, μέσα στο βόρβορο της ψευτιάς αλυσοδεμένη.
Δάκρυ, φωτιά να καίει τα σωθικά.
Τι είναι αλήθεια και τι ψευτιά;
Μόνη ψυχη σε μονοπάτι της φυγής.
Τι να πιστέψει από την αγάπη, τι να πρωτοθυμηθεί.
Ένας τυφώνας η αγκαλιά της, μια καταιγίδα πλέον η ματιά της.
Η εμπιστοσύνη σε έναν Καιάδα μέσα,
η καρδιά μέσα στης αβύσσου την άγρια μπέσα.
Τέλος. Κλείνει της καρδιάς το φως.
Δάση χαμένα τα συναισθήματα, χωρίς χρώμα, χωρίς ζωντάνια,χωρίς του ανέμου την διαφάνεια.
Ούτε ένας φάρος να φωτίζει της ψυχής το άγιο φως.
Σκοτάδι, βράχια πολλά, ανεμοδαρμένη όψη, σημάδια διαπεραστικά.
Φοβάμαι. Καριδότσουφλο πλέον η αγάπη, δίχως φως, δίχως του ήλιου ένα χάδι.
Μόνο η σάρκα, χωρίς καρδιά. Μοναξιά.
Σκοτάδι.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
