Poem: Stamatina Vathi
9-6-2016
Είναι ώρες που χορεύεις με τα σύννεφα σε έναν αέρινο σκοπό,
είναι ώρες που ταλαντεύεσαι με τα κύματα της θάλασσας μετρώντας σταγόνες σκέψεις που πιτσιλίζουν την μνήμη αδυσώπητα,
είναι ώρες που ο ήλιος είναι τόσο εκτυφλωτικός που χάνεις την όραση της ψυχής,
είναι ώρες όμως που κάθεσαι στου φεγγαριού την στράτα και γίνεσαι ένα με τις ακτίνες του.
Είναι εκείνη η στιγμή που το μυαλό, η ψυχή και η καρδιά γίνονται ένα, νότες πάνω στις γραμμές των φεγγαροαχτίδων.
Και εσύ νεραϊδένια κόρη να αγναντεύεις την σελήνη αυτή που είναι στέμμα και οδηγός στην ζωή σου.
Και τότε θυμάσαι και τότε βλέπεις μακριά και τότε μιλάς για κάποια ψυχή που είναι δίπλα και πουθενά.
Υφάντρα ονείρων, στολίδι ασημένιο, ΕΣΥ κόρη της Σελήνης, μυστικό αιώνων ξεχασμένο.
Και τότε το δάκρυ σου γίνεται κόμπος αγάπης και θα σου θυμίζει αυτόν και εσένα στης νύχτας το ασημένιο από το φεγγάρι μονοπάτι.
Και θα σε θυμηθεί, θα σε θυμηθεί!! Και θα σε φωνάξει απεγνωσμένα γιατί θα θέλει να σε δει.
Θα θέλει να σε αγγίξει, να σε μυρίσει, τα χείλη σου να γλυκοφιλήσει.
Θα σε θυμηθεί κόρη της Σελήνης, θα σε θυμηθεί.
Θα είναι ο Ήλιος αλλά την Σελήνη θα έχει για σημάδι και ευχή.
Ανταλλαγή σημείων, ανταλλαγή ψυχής.
Θα σε θυμηθεί και θα θέλει στην αγκαλιά σου να κρυφτεί.
