Είναι ένα πρωινό από εκείνα που δεν ξεχνάς

Φωτογραφία της Zanna Vrettou.

Poem: Stamatina Vathi

16-9-2016

Είναι ένα πρωινό από εκείνα που δεν ξεχνάς.
Μια καρδιά άδεια, ένα φλιτζάνι καφέ αχνιστό και σκέψεις στο πουθενά.
Θέλω να αδειάσω το μυαλό, να μην σκέφτομαι πολύ.
Κάθε κουβέντα μου είναι αγκάθι στην δική του την μορφή.

Θέλω να εκφράσω εμένα, να του δείξω τους φόβους μου κάθε μικρή μου σκέψη ή εικόνα.
Αλλά γι’ αυτόν είναι πληγή, είναι άσχημη λέξη, είναι τριβή.
Κλείνω τα μάτια, προσπαθώ να βάλω μια τάξη στο μυαλό.
Αλλά και αυτό αντιστέκεται, έχει τον δικό του σκοπό.

Ένας ήλιος έξω να με παιδεύει και αυτός.
Νομίζω ότι με σαρκάζεται, παίζει με το πως αισθάνομαι, τι συννεφιά έχω αυτή την στιγμή στης καρδιάς μου και ματιάς μου το βιός.
Μόνο μία θεομηνία θα ταίριαζε στης καρδιάς μου την ψυχολογική λειτουργία.

Σκύβω το κεφάλι.
Είναι γεμάτο φράσεις και παραγράφους,
μπερδεμένες μεταξύ τους, να με παιδεύουν ακόμα περισσότερο με την ύπαρξή τους.
Είμαι μπερδεμένη,
σε έναν λαβύρινθο εξωστρακισμένη.
Μόνο ένας Μινώταυρος μου λείπει,
αλλά και αυτός πιστεύω είναι της ψυχής μου η θλίψη.
Μια Αριάδνη, ένα νήμα ζητώ.
Θέλω να βγω γρήγορα, να ξαναγεννηθώ.
Να δω φως, να δω αυτόν τον ήλιο το πρωί,
που μέσα στην δική μου την συννεφιά έχει κρυφτεί.

Πίνω μια γουλιά καφέ.
Νιώθω μια πίκρα μονομιάς.
Μέχρι και η γεύση από το στόμα μου
την δική της ανηφόρα τραβά.
Όλα μαζί και χωριστά.
Να δω πως θα περισωθώ,
πως μια άκρη θα βρω στον δικό μου,
αυτόν τον δύσκολο σκοπό.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Copyright © 2017. Web Design - Κατασκευή Ιστοσελίδας by