Poem:Stamatina Vathi
20-7-2016
Πάνω σε πράξεις της φυγής και σε λόγια της αντοχής,
πήρα τον πόνο της καρδιάς και τα κομμάτια της ανθρωπιάς,
να βρω έναν άνθρωπο αληθινό να του μιλήσω για τον σκοπό.
Ένα τραγούδι της ζωής, με γεύση γέλιου μιας εποχής και δάκρυ από τα βάθη της ψυχής.
Είναι όταν αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος πια, ότι κανείς δεν σε αγαπά, ότι μιλάς με άλλη μιλιά και σκέφτεσαι μη πραγματικά.
Μέσα σε δρόμους και παραδρόμους, αληθινούς και παράνομους, μέσα σε πόλεις και πολιτείες, εγώ μιλούσα αλλά ο καθένας έλεγε τις δικές του ιστορίες.
Στεναχωρημένη και απογοητευμένη κάθισα σε μια πέτρα και αποφάσισα να μην γυρίσω σε παλιές σκέψεις και υποθέσεις, να μονολογήσω.
Είχε βραδιάσει τώρα πια. Μαύρο σαν την σκέψη μου ο ουρανός αλλά το φεγγάρι εκεί, χρυσαφένιος οδηγός.
Μήπως τελικά πρέπει να σκεφτώ διαφορετικά,
να πάρω χρυσαφί του φεγγαριού, μαύρο λαμπερό του σκοταδιού, αυτό το κόκκινο της ζωής και σαν το σύννεφο να γίνω ένα με την αλήθεια της ψυχής.
Χρυσαφένια πουλιά να μου κάνουν παρέα, να μου λένε ειδήσεις για το τι γίνεται παραπέρα.
Να γίνω σαν σύννεφο και εγώ μια οπτασία, να μαθαίνω μυστικά, στον διαμαντόμαυρο καμβά της ουσίας.
Να βάλλω αυτό το κόκκινο της φωτιάς για στολίδι της αγάπης και το φεγγάρι στην αγκαλιά, για αληθινό έρωτα της καρδιάς, ο δικός μου επαναστάτης.
Να του πω όλα τα μυστικά, αυτά που έμαθα από παλιά, για τα όνειρα τα προφητικά, για τα λόγια της διαίσθησης, τα αληθινά.
Σηκώνω το βλέμμα μου, γεύομαι το σκοτάδι.
Μυρίζω την πλάση, μια ησυχία.
Ένα κάλεσμα ακούω από τον αέρα, μου λέει να πάω να γίνω μια παρέα με σημασία.
Έγινα ένα με τον ουρανό, έβαλα το φεγγάρι για οδηγό, κόκκινο της λατρείας φορώ και χρυσά πουλιά έχω για φρουρό.
Πίνακας: Κωνσταντίνα Καφύρα Βαρελά
