Ποίημα: Stamatina Vathi
14-6-2016
Πάνω σε ένα βουνό του Ολύμπου, αγναντεύω όλο το κακό στο βιός μου,
μια καρδιά δεν έχω στο στήθος, ούτε αγαπώ το πλήθος.
Είμαι γεννημένος επαναστάτης, φρουρός της μέσης και της άκρης.
Με την ματιά μου σε τσακίζω και με το φέγγος σε ορίζω.
Με την ταχύτητα και την ματιά μου την γη την κάνω όλη δικιά μου.
Μόνο το άπειρο με φοβίζει γιατί είναι το μόνο που με ορίζει.
Φέρνω τα νέα του λαού μου και προσμονώ μαζί σου την απαρχή του κόσμου.
Φτερά το βλέμμα μου και η θωριά μου, με τα μαντάτα να αναστηθεί η καρδιά μου.
Επιθετική η μορφή μου και ευέλικτη η ζωή μου.
Κανόνες ορίζω με την ψυχή μου, με έναν αετό ψιθυρίζω.
Είναι για λίγους και εκλεκτούς τα γνωστά μου, σε αυτιά Συμπαντικά τα μυστικά μου!
Μια καρδιά μόνο με ορίζει, με αφουγκράζεται και με ταλανίζει.
Είναι του Ήλιου θυγατέρα, έναν αετό έχει για αστέρα.
Αυτή με διαφεντεύει στα όνειρά μου αλλά και στην ολάκερη ματιά μου.
Με ένα νεύμα της περιμένω, νέα του Πατέρα για να φέρω.
Μην σε ξεγελάει η ξενοιασιά της, ούτε η αθώα η ματιά της.
Γερακίσια γέννα και ψυχή αετού είναι η γυναίκα – μάνα του υπερθετικού.
Αβύσσους έχει στην καρδιά της, Θεός μεγάλος ο έρωτάς της.
Αραχνούφαντη η γλυκύτητά της και ο θάνατος ο ίδιος ανασταίνεται από την τέχνη την δικιά της.
Φωτογραφία: Lindberg