Ποίημα: Stamatina Vathi
17-4-2016
Μέσα τους τόσος πόνος, και ο πόνος γίνεται θυμός.
Σφίγγουν τα δόντια τους τόσο δυνατά.
Θέλουν να γίνουν ένα με τον κεραυνό.
Να μοιράσουν τον πόνο τους με την κραυγή τους.
Μάνα, αχ Μάνα! Τα δόντια σου σπάνε από το σφίξιμο.
Τόσο βαθύ το βλέμμα!
Η αβεβαιότητα το κάνει κάρβουνο, κάρβουνο που καίει.
Με μια ματιά θέλει να σπάσει όλα τα όχι, όλα τα σύνορα. Θέλει να ζήσει αυτή και το λουλούδι της.
Αυτόν τον θησαυρό που έχει δίπλα στο στήθος της.
Η καρδιά της πάλλεται. Δύναμη ζητά.
Θεέ μου, η ανάσα της γίνεται ένα με το σκοτάδι. Σκοτάδι έξω και στην ψυχή της.
Πόσες θάλασσες, πόσα βουνά ρουφάει η καρδιά της.
Ελπίδα ζητά. Θάρρος καρδιά μου. Αγωνίσου.
Ω μικρή μου φιγούρα!
Τα ματάκια σου τα κλείνει η νύχτα , η κούραση.
Σφίξε, σφίξε την ζωή!
Αγκάλιασέ την. Ονειρέψου!
Τι άπειρο μάθημα, άνισο για το μικρό σου σωματάκι.
Αγωνίσου.
Πίνακας Odysseas Anninos
