Ποίημα: Stamatina Vathi
Οι σκέψεις έχουν γίνει πουλιά φθινοπωρινά,
κατεβαίνουν χαϊδεύοντας τις κορυφές στα βουνά.
Οι πλαγιές όλο το πράσινο, το κίτρινο, το πορτοκαλί,
δέντρα τα λόγια, φραγμοί στην ψυχή.
Το νερό καθρέφτης στα μάτια, στην ζωή,
να κλέβει ιστορίες, να απαντάει με την σιωπή.
Και εγώ εκεί. Τοίχοι, παράθυρα, πόρτες, καρδιές,
να χτυπούν στην όχθη πότε χαρούμενες, πότε λυπηρές.
Και τα πουλιά να σκύβουν να πιουν νερό,
να πούνε μυστικά, να ρίξουν έναν χορό.
Και το νερό να παίρνει θάρρος πολύ,
όπως ο άνεμος το ακουμπά, να δυναμώνει, να φωνασκεί.
Μια φιγούρα στην όχθη, δέντρα πράξεις τα γιατί.
Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν,
που γράφουν και κάτι στο βιβλίο της μομφής.
Και ο άνεμος να ψιθυρίζει με τα πουλιά να τιτιβίζει.
Παρασύρει πικρίες, παρασύρει ενοχές.
Ένα τοπίο μέσα στο χρυσάφι, άπειρες μνήμες του χθες.
Φθινοπωριάζει, δίνει χρώμα στο πορτοκαλί.
Τα σύννεφα έχουν βγει, περιμένουν την βροντή.
Φωτογραφία:Remo Biolcati Rinaldi
