Poem:Stamatina Vathi
15-9-2016
Φυσάει ο αγέρας, πονάει η ψυχή.
Θυμίζει πράξεις, λόγια, ζωή.
Πέφτει βροχή δυνατή, σκιρτάει η καρδιά.
Αγάπη, προδοσία, μίσος, στην ίδια αγκαλιά.
Βροχή και αγέρας σε κρεσέντο της στιγμής.
Από εκείνες τις ώρες που δεν μπορείς να κρυφτείς.
Βροντές τα λόγια, αστραπές φωτεινές οι μνήμες του χτες.
Άνθρωποι του τώρα με πληγές που δεν κλείνουν ποτέ.
Δάκρυ διαμάντι σταγόνα βροχής.
Να τρέχει από το μάτι τα χείλια να βρει.
Να θυμηθεί φιλιά του παρελθόντος με προδοσία πολύ,
να γίνει στο λαιμό ένας κόμπος που δεν λέει να ξελυθεί.
Να στάζει το σώμα, νερό από το πάθος του κορμιού
και το μυαλό μια φλόγα από μνήμες ενός χωρισμού.
Αγέρας να σου τρυπώνει στο βρεγμένο κορμί,
να σε θανατώνει, να σου παίρνει την ψυχή.
Η καρδιά όμως της αλήθειας το δρόμο τραβά.
Διδαχές μιας ζωής που στην ωριμότητα σε οδηγεί.
Θα ανθίσει λουλούδι, θα μοσχοβολίσει η ανάσα ξανά,
από του έρωτα το τραγούδι αρκεί πικρίες να μην τραβάς κοντά.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
